Głód, który odczuwa główny bohater jest wręcz namacalny. Hamsun bardzo realnie, w sposób wręcz naturalistyczny opisuje zarówno samo uczucie głodu, jak i wszystkie jego objawy, poczynając od zawrotów głowy, gorączki i wypadania włosów, kończąc na jedzeniu ochłapów i wymiotach. Głód zniekształca myśli bohatera, powoduje omamy i halucynacje.
Można jednak rozumieć głód bardziej metaforycznie. Bohater chwyta się różnych sposobów, by przetrwać. Próbuje nawet żebrać, odwołując się do elementarnych ludzkich odruchów. Nikt jednak nie odpowiada na jego prośby. Jest więc to może również głód uczuć, poczucie braku humanizmu i normalnych uczuć, jak litość i współczucie. Bohater nie ma żadnych przyjaciół, wszyscy się od niego odwrócili, nikt o nim nie pamięta. Brakuje mu bliskiej osoby.
Głód jest dominującym elementem, który odczuwa bohater. Idąc przez ulice Chrystianii, myśli albo o jedzeniu albo o tym, skąd zdobyć na nie pieniądze. Hamsun w naturalistyczny sposób opisał objawy niedożywienia i skrajnego wyczerpania człowieka.
