Starsza córka pisarza, przezywana pieszczotliwie „Pytonem” lub „Strusiem”, ginie podczas powstania warszawskiego. Jej tragiczna śmierć motywuje ojca, przebywającego na emigracji, do stworzenia opowieści o dzieciństwie i młodości obydwu córek. We wczesnym dzieciństwie Krysia jest chorowitym i słabym dzieckiem. Wcześnie ujawnia się także jej silna osobowość. Starsza z sióstr jest uparta, dociekliwa i często – zamknięta w sobie. Łatwo się wzrusza, wszelkie niepowodzenia i wątpliwości przeżywa w samotności (w przeciwieństwie do Marty). Ojca martwi jej nietypowa, „rolnicza” pasja – plany pracy w gospodarstwie, odbywanie praktyk rolnych. Krysia podąża własną drogą, stawiając sobie często zbyt trudne – jak na swój wiek – cele. Po wybuchu wojny na barki młodej dziewczyny spada odpowiedzialność za utrzymanie rodzinnego domu i opieka nad osamotnioną matką. Krysia skrupulatnie wywiązuje się z trudnych obowiązków. W listach do ojca i siostry pisze o swych marzeniach, planach na przyszłe życie. Nocami uczy się języków, studiuje na tajnych kompletach i przygotowuje się do walki w oddziałach „Parasola”. Pomimo obaw matki, Krysia decyduje się na udział w powstaniu. Pod pseudonimem „Anna” walczy na warszawskiej Woli. Ginie wraz z grupą sześciu młodych żołnierzy w pierwszych dniach powstania.
