-
sytuacyjny – najlepszym przykładem jest scena dyktowania listu przez Cześnika Dyndalskiemu
-
językowy (słowny) – najbardziej widoczny w słowach Papkina, który używa bardzo barwnego języka, stosuje niecodzienne epitety, np. w rozmowie z Klarą opowiada o „złotosiejnym wzroku”, „płodorodnej kropli” i nazywa rozmówczynię „szlachcianką miodopłynną”.
-
bohaterów – posiadają oni zabawne cechy. Gwałtowny charakter Cześnika czyni z niego postać komiczną, zamiast groźną, obłudny charakter Rejenta wywołuje uśmiech, przechwałki tchórzliwego Papkina bawią. Postacie Rejenta i Cześnika są zestawione kontrastowo, przez co ich cechy stają się jeszcze bardziej wyraźne.
