„Wesele” jest dramatem narodowym, pokazującym sztuczne bratanie się inteligencji z chłopami oraz problem chęci odzyskania niepodległości przez Polaków.
Chłopomania była bardzo „popularna” w tamtych czasach. Miejscy artyści i inteligencja nagle bardzo zainteresowali się wiejskimi tradycjami, sztuką, folklorem. Włodzimierz Tetmajer (w dramacie Gospodarz) starał się być bardziej „wiejski” niż rzeczywiści byli mieszkańcy wsi; Lucjan Rydel (Pan Młody) ożenił się z chłopką – Jadwigą Mikołajczykówną.
Jednak Wyspiański bezlitośnie kompromituje to ostatnie małżeństwo. Już w pierwszym akcie uwidacznia brak zrozumienia pomiędzy nowożeńcami, mają inne przyzwyczajenia, inną obyczajowość, nie rozumieją się (początkowe sceny ich rozmów czy motyw zdjęciu butów podczas wesela, co doradza żonie Pan Młody). Dramatopisarz wykpiwa nową fascynację inteligencji, jaką jest wiejskie życie.
Gospodarz, który od lat zamieszkuje podkrakowskie Bronowice, głęboko wierzy w moralność chłopów i ich chęć odzyskania niepodległości. Mimo rabacji galicyjskiej i konfederacji barskiej, ufa w możliwość wspólnej walki ludu i inteligencji. Staje się niejako pośrednikiem pomiędzy dwiema warstwami społeczeństwa.
Gdy jednak Wernyhora daje mu złoty róg, ten, wierząc w potęgę chłopa („chłop potęgą jest i basta!”), oddaje rekwizyt Jaśkowi, dla którego ważniejsza staje się weselna ozdoba niż wezwanie do zrywu narodowowyzwoleńczego. Sam Gospodarz nie pamięta rano niczego.
Zawiedli więc chłopi, którzy wciąż w pamięci mają przeszłość i którzy dbają tylko o siebie („Byle polska wieś zaciszna, Byle polska wieś spokojna”), zawiodła inteligencja, która pogrążona jest w marazmie i może tylko mówić o wyzwoleniu. Pozostał błędny taniec w kole….
Badacze dostrzegali pewien optymistyczny akcent w wymowie utworu. Chochoł, który gra upiorną melodię, otula przecież różę, która przebudzi się po zimowym śnie.
Chłopomania była bardzo „popularna” w tamtych czasach. Miejscy artyści i inteligencja nagle bardzo zainteresowali się wiejskimi tradycjami, sztuką, folklorem. Włodzimierz Tetmajer (w dramacie Gospodarz) starał się być bardziej „wiejski” niż rzeczywiści byli mieszkańcy wsi; Lucjan Rydel (Pan Młody) ożenił się z chłopką – Jadwigą Mikołajczykówną.
Jednak Wyspiański bezlitośnie kompromituje to ostatnie małżeństwo. Już w pierwszym akcie uwidacznia brak zrozumienia pomiędzy nowożeńcami, mają inne przyzwyczajenia, inną obyczajowość, nie rozumieją się (początkowe sceny ich rozmów czy motyw zdjęciu butów podczas wesela, co doradza żonie Pan Młody). Dramatopisarz wykpiwa nową fascynację inteligencji, jaką jest wiejskie życie.
Gospodarz, który od lat zamieszkuje podkrakowskie Bronowice, głęboko wierzy w moralność chłopów i ich chęć odzyskania niepodległości. Mimo rabacji galicyjskiej i konfederacji barskiej, ufa w możliwość wspólnej walki ludu i inteligencji. Staje się niejako pośrednikiem pomiędzy dwiema warstwami społeczeństwa.
Gdy jednak Wernyhora daje mu złoty róg, ten, wierząc w potęgę chłopa („chłop potęgą jest i basta!”), oddaje rekwizyt Jaśkowi, dla którego ważniejsza staje się weselna ozdoba niż wezwanie do zrywu narodowowyzwoleńczego. Sam Gospodarz nie pamięta rano niczego.
Zawiedli więc chłopi, którzy wciąż w pamięci mają przeszłość i którzy dbają tylko o siebie („Byle polska wieś zaciszna, Byle polska wieś spokojna”), zawiodła inteligencja, która pogrążona jest w marazmie i może tylko mówić o wyzwoleniu. Pozostał błędny taniec w kole….
Badacze dostrzegali pewien optymistyczny akcent w wymowie utworu. Chochoł, który gra upiorną melodię, otula przecież różę, która przebudzi się po zimowym śnie.
