„Wesele” po raz pierwszy było wystawione w krakowskim teatrze 16 marca 1901 roku, a wydane drukiem zostało miesiąc później, na przełomie kwietnia i maja.
Inspiracją do napisania dramatu było dla Wyspiańskiego rzeczywiste wesele poety Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną w podkrakowskich Bronowicach w listopadzie 1900 roku. Wyprawione zostało przez Włodzimierza Tetmajera, którego żona była starszą siostrą panny młodej. Na uroczystość zaproszony był między innymi Stanisław Wyspiański. Według relacji osób obecnych na weselu, Wyspiański nie brał udziału w zabawach i tańcach, tylko całą noc stał oparty o framugę drzwi: bacznie obserwował i wyłapywał interesujące dialogi. Kilka tygodni po tym wydarzeniu zaczął pisać swój dramat.
Ponieważ „Wesele” oparte jest na rzeczywistym wydarzeniu, zaraz po jego opublikowaniu starano się rozszyfrować, które z autentycznie istniejących postaci życia towarzyskiego Krakowa kryją się za poszczególnymi osobami dramatu. Najbardziej wiarygodną interpretację zaproponował Tadeusz Boy-Żeleński w „Plotce o „Weselu””. Stąd osoby dramatu były przez krakowską publiczność postrzegane jako postacie rzeczywiste, mające swój pierwowzór w weselnych gościach z Bronowic.
W oparciu o to, co widział i usłyszał, Wyspiański stworzył dzieło będące diagnozą stanu ówczesnego społeczeństwa oraz stanowiące obrachunek z narodowymi mitami. Za pomocą wielu aluzji i metafor przemycił ówczesne treści polityczne i społeczne Polski, zwłaszcza zaś Galicji (powraca widmo rabacji chłopskiej, Tek Stańczyka, chłopomanii). Autor poruszył zwłaszcza problem braku porozumienia między chłopami a inteligencją. Wszyscy chcą uwolnienia Polski, nikt nie jest jednak na tyle dojrzały, by powziąć konkretne działania. Wyspiański skrytykował zwłaszcza mit romantyczny, zdemaskował ideały, tworząc własny obraz społeczeństwa polskiego.
Inspiracją do napisania dramatu było dla Wyspiańskiego rzeczywiste wesele poety Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną w podkrakowskich Bronowicach w listopadzie 1900 roku. Wyprawione zostało przez Włodzimierza Tetmajera, którego żona była starszą siostrą panny młodej. Na uroczystość zaproszony był między innymi Stanisław Wyspiański. Według relacji osób obecnych na weselu, Wyspiański nie brał udziału w zabawach i tańcach, tylko całą noc stał oparty o framugę drzwi: bacznie obserwował i wyłapywał interesujące dialogi. Kilka tygodni po tym wydarzeniu zaczął pisać swój dramat.
Ponieważ „Wesele” oparte jest na rzeczywistym wydarzeniu, zaraz po jego opublikowaniu starano się rozszyfrować, które z autentycznie istniejących postaci życia towarzyskiego Krakowa kryją się za poszczególnymi osobami dramatu. Najbardziej wiarygodną interpretację zaproponował Tadeusz Boy-Żeleński w „Plotce o „Weselu””. Stąd osoby dramatu były przez krakowską publiczność postrzegane jako postacie rzeczywiste, mające swój pierwowzór w weselnych gościach z Bronowic.
W oparciu o to, co widział i usłyszał, Wyspiański stworzył dzieło będące diagnozą stanu ówczesnego społeczeństwa oraz stanowiące obrachunek z narodowymi mitami. Za pomocą wielu aluzji i metafor przemycił ówczesne treści polityczne i społeczne Polski, zwłaszcza zaś Galicji (powraca widmo rabacji chłopskiej, Tek Stańczyka, chłopomanii). Autor poruszył zwłaszcza problem braku porozumienia między chłopami a inteligencją. Wszyscy chcą uwolnienia Polski, nikt nie jest jednak na tyle dojrzały, by powziąć konkretne działania. Wyspiański skrytykował zwłaszcza mit romantyczny, zdemaskował ideały, tworząc własny obraz społeczeństwa polskiego.
