Tożsamy z autorem „Trenów”. Podmiot to ojciec, cierpiący po stracie swojej ukochanej córki, w której pokładał wielkie nadzieje na przyszłość, bowiem wykazywała ona zdolności poetyckie. Podmiot liryczny szuka pocieszenia po stracie swojej córki w filozofii. Rozprawia się on z kolejnymi tezami stoików, które nie przynoszą mu ukojenia w bólu. Poddaje w wątpliwość cały swój światopogląd, ma pretensje do Boga. Twierdzi, iż wobec bólu po stracie najukochańszej córki, cała jego wiedza, którą zgromadził, jest niczym i w niczym mu nie pomaga.
W kolejnych trenach poznajemy różne „ja” podmiotu. Widzimy go jako ojca i człowieka – rozpaczającego po stracie córki. Innym razem poznajemy go jako poetę, który ma nadzieję swoją poezją „zmiękczyć serce Boga”. Kiedy indziej znów jest filozofem, którego mądrość legła w gruzach w obliczu śmierci. Ostatecznie górę bierze ja – człowiek oraz ludzkie uczucia. Poglądy światopoglądowe zostają zaś zrewidowane i przewartościowane.
W kolejnych trenach poznajemy różne „ja” podmiotu. Widzimy go jako ojca i człowieka – rozpaczającego po stracie córki. Innym razem poznajemy go jako poetę, który ma nadzieję swoją poezją „zmiękczyć serce Boga”. Kiedy indziej znów jest filozofem, którego mądrość legła w gruzach w obliczu śmierci. Ostatecznie górę bierze ja – człowiek oraz ludzkie uczucia. Poglądy światopoglądowe zostają zaś zrewidowane i przewartościowane.
