Prolog
Monolog Antenora: Antenor krytykuje postępowanie Aleksandra (Parysa), uważa, że sprowadzenie przez niego Heleny do Troi przyniesie miastu nieszczęście. Bohater wyjawia również, że Parys próbuje przekupywać mieszkańców.
Epeisodion I
Do Antenora dołącza Aleksander. Obaj bohaterowie rozmawiają o zbliżającej się naradzie Trojańczyków, w czasie której ma zapaść decyzja o dalszych losach Heleny i odpowiedzi greckim posłom. Aleksander próbuje przekonać swojego przyjaciela Antenora, żeby opowiedział się za zatrzymaniem Heleny. Ten jednak nie poddaje się manipulacji Aleksandra i stanowczo odmawia.
Pieśń chóru (Stasimon) I
Krytyka nieroztropnych młodzieńców, którzy nie potrafią kierować się rozsądkiem.
Epeisodion II
Helena w rozmowie z Panią Starą zdradza obawy o swoją przyszłość. Uważa, że jej prawowity mąż, Menelaos może ją ukarać nawet śmiercią za nieposłuszeństwo i ucieczkę z Aleksandrem. Helena jest również zawiedziona ludzkim losem, w którym cierpienie przeważa nad szczęściem
Pieśń chóru II
Chór śpiewa o rządzących państwem. Powinni oni mieć świadomość wielkiej odpowiedzialności, jaka na nich ciąży. Czyny rządzących dotyczą bowiem ogółu społeczeństwa.
Epeisodion III
Poseł zdaje Helenie i Pani Starej relację z narady Trojańczyków. Aleksander przekonywał rodaków, że nie należy odprawiać Heleny, ponieważ jest ona darem od samej bogini Afrodyty. Ponadto przytaczał krzywdy, jakich mieszkańcy Troi doznali ze strony Greków. Antenor z kolei ostrzegał rodaków przed wojną, jaka wyniknie z zatrzymania żony Menelaosa w mieście. Ikeaton z kolei opowiedział się za Aleksandrem i wykorzystał stare zatargi z Grekami, by podsycić gniew Trojańczyków. Stwierdził, że jeśli oni mają oddać Helenę, to Grecy powinni zwrócić im Medeę. W końcu większość rady opowiada się za zatrzymaniem żony Menelaosa w
Monolog Antenora: Antenor krytykuje postępowanie Aleksandra (Parysa), uważa, że sprowadzenie przez niego Heleny do Troi przyniesie miastu nieszczęście. Bohater wyjawia również, że Parys próbuje przekupywać mieszkańców.
Epeisodion I
Do Antenora dołącza Aleksander. Obaj bohaterowie rozmawiają o zbliżającej się naradzie Trojańczyków, w czasie której ma zapaść decyzja o dalszych losach Heleny i odpowiedzi greckim posłom. Aleksander próbuje przekonać swojego przyjaciela Antenora, żeby opowiedział się za zatrzymaniem Heleny. Ten jednak nie poddaje się manipulacji Aleksandra i stanowczo odmawia.
Pieśń chóru (Stasimon) I
Krytyka nieroztropnych młodzieńców, którzy nie potrafią kierować się rozsądkiem.
Epeisodion II
Helena w rozmowie z Panią Starą zdradza obawy o swoją przyszłość. Uważa, że jej prawowity mąż, Menelaos może ją ukarać nawet śmiercią za nieposłuszeństwo i ucieczkę z Aleksandrem. Helena jest również zawiedziona ludzkim losem, w którym cierpienie przeważa nad szczęściem
Pieśń chóru II
Chór śpiewa o rządzących państwem. Powinni oni mieć świadomość wielkiej odpowiedzialności, jaka na nich ciąży. Czyny rządzących dotyczą bowiem ogółu społeczeństwa.
Epeisodion III
Poseł zdaje Helenie i Pani Starej relację z narady Trojańczyków. Aleksander przekonywał rodaków, że nie należy odprawiać Heleny, ponieważ jest ona darem od samej bogini Afrodyty. Ponadto przytaczał krzywdy, jakich mieszkańcy Troi doznali ze strony Greków. Antenor z kolei ostrzegał rodaków przed wojną, jaka wyniknie z zatrzymania żony Menelaosa w mieście. Ikeaton z kolei opowiedział się za Aleksandrem i wykorzystał stare zatargi z Grekami, by podsycić gniew Trojańczyków. Stwierdził, że jeśli oni mają oddać Helenę, to Grecy powinni zwrócić im Medeę. W końcu większość rady opowiada się za zatrzymaniem żony Menelaosa w
