Sonety do Laury - Opis sytuacji lirycznej w Sonecie 134

W kolejnym sonecie podmiot liryczny opisuje siebie jako więźnia miłości. Kobieta, którą kocha, nie odwzajemnia jego uczucia, ale jednocześnie nie uwolni go od swego widoku. Bohater niepewny swojej przyszłości egzystuje na granicy życia i duchowej śmierci. Pojawia się poczucie stanu zawieszenia pomiędzy ziemią a niebem (,,obłokami” i ,,zagonem”). Nic go nie cieszy, a życie umyka między palcami (,,dłoń mam pustą przecie”).  Paradoksalnie – śmierć byłaby wybawieniem, ale wtedy musiałby rozstać się z ukochaną, którą obwinia o swój obecny stan.