W języku łacińskim „gesta” to opowiadanie o wydarzeniach historycznych.
Chansons de geste to średniowieczne eposy rycerskie, traktujące zarówno
o czynach postaci historycznych, jak i legendarnych. Najstarsze utwory
tego typu pochodzą z XI wieku, zostały napisane w języku francuskim lub
staroprowansalskim. Pieśni o czynach stanowią średniowieczną realizację
eposu starożytnego.
Chansons de geste nazwane zostały eposami rycerskimi ze względu na kulturę, z jakiej się wywodzą. Osadzone były w realiach świata rycerskiego, opowiadały o bohaterskich czynach, męstwie i odwadze rycerzy, ich poświęceniu, wierności kodeksowi, ojczyźnie, damie serca, władcy, Bogu i wierze. Pokazywały, jak szlachetną drogą dojścia do świętości jest śmierć na polu bitwy, szczególnie poniesiona w obronie wiary chrześcijańskiej.
Język tych utworów był charakterystyczny, odznaczał się jednolitą kompozycją, oszczędnością słowa, prostota środków wyrazu, niekiedy także patetyzmem. Mieszały się w owych utworach sceny realistyczne z fantastycznymi.
W średniowieczu panowała zasada uniwersalizmu, czyli jednolitości kultury, sztuki, wiary w całej Europie. Dotknęła ona także literatury i sztuki, zatem pieśni rycerskie stały się gatunkiem popularnym na całym kontynencie. Najbardziej znanymi przykładami eposu rycerskiego są „Dzieje Tristana i Izoldy”, legendy „O królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu”, „Pieśń o Nibelungach” czy też „Pieśń o Cydzie”. Jednak chyba najbardziej znanym utworem tego gatunku, w pełni realizującym założenia chansons de geste, jest „Pieśń o Rolandzie”. Przyjrzyjmy się zatem cechom, które pozwalają nazwać ten utwór wzorowym eposem rycerskim.
Autor przedstawia wzór idealnego rycerza średniowiecznego – Roland jest niezwykle zdolnym, pięknym mężczyzną, którego siła i umiejętności
Chansons de geste nazwane zostały eposami rycerskimi ze względu na kulturę, z jakiej się wywodzą. Osadzone były w realiach świata rycerskiego, opowiadały o bohaterskich czynach, męstwie i odwadze rycerzy, ich poświęceniu, wierności kodeksowi, ojczyźnie, damie serca, władcy, Bogu i wierze. Pokazywały, jak szlachetną drogą dojścia do świętości jest śmierć na polu bitwy, szczególnie poniesiona w obronie wiary chrześcijańskiej.
Język tych utworów był charakterystyczny, odznaczał się jednolitą kompozycją, oszczędnością słowa, prostota środków wyrazu, niekiedy także patetyzmem. Mieszały się w owych utworach sceny realistyczne z fantastycznymi.
W średniowieczu panowała zasada uniwersalizmu, czyli jednolitości kultury, sztuki, wiary w całej Europie. Dotknęła ona także literatury i sztuki, zatem pieśni rycerskie stały się gatunkiem popularnym na całym kontynencie. Najbardziej znanymi przykładami eposu rycerskiego są „Dzieje Tristana i Izoldy”, legendy „O królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu”, „Pieśń o Nibelungach” czy też „Pieśń o Cydzie”. Jednak chyba najbardziej znanym utworem tego gatunku, w pełni realizującym założenia chansons de geste, jest „Pieśń o Rolandzie”. Przyjrzyjmy się zatem cechom, które pozwalają nazwać ten utwór wzorowym eposem rycerskim.
Autor przedstawia wzór idealnego rycerza średniowiecznego – Roland jest niezwykle zdolnym, pięknym mężczyzną, którego siła i umiejętności
