Część I. Piekło
Pieśń 1.
Podróż Dantego rozpoczyna się w roku 1300 w Wielkanoc, w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Dante zabłądził w leśnej ciemnej głuszy – jest to alegoria zagubienia w świecie pełnym zła i występków. Podczas wędrówki poeta cały czas odczuwa lęk, przerażenie i trwogę. Kiedy podnosi wzrok, dostrzega w oddali blask, bijący ze słońca (alegoria Boga), znajdującego się nad wzgórzem. Zamierza wejść na wzgórze, lecz drogę zasłaniają mu trzy zwierzęta: Pantera (alegoria zmysłowości), Lew (alegoria pychy) i Wilczyca (alegoria chciwości). Przerażony Dante cofa się do przepaści, oddalając się od słońca, już ma spaść, kiedy na ratunek przybywa mu Wergiliusz Przewodnik mówi mu, że jedyne wyjście z lasu to droga przez Piekło, Czyściec i Raj. Przez Piekło i Czyściec oprowadzi go on sam, czyli Wergiliusz, a Raj pokaże mu ktoś znacznie lepszy od pogańskiego poety.
Pieśń 2.
Dante w rozmowie z Wergiliuszem zastanawia się czy jest godny, by odbyć wędrówkę. Wergiliusz uspokaja poetę, mówiąc mu, że taka jest wola Boga, Matki Boskiej. Wergiliusz opowiada również, że został jego przewodnikiem na polecenie Beatrycze, która zstąpiła z Raju i odwiedziła Wergiliusza w Przedpiekle z nakazem owej misji.
Pieśń 3.
Wergiliusz i Dante przekraczają bramy piekła. Na bramie znajduje się napis oddający charakter Piekła oraz stworzycieli podziemnego świata potępionych. Tutaj również zamieszczony jest słynny cytat „ty, który wchodzisz żegnaj się z nadzieją”. Poeta i jego przewodnik znajdują się najpierw w przedsionku, gdzie przebywają i cierpią dusze ludzi, którym na ziemi dobro i zło były obojętne. Dochodzą do Acherontu, przez który Charon przewozi dusze na drugą stronę. Wtedy to Dante pada zemdlony i w tym stanie przedostaje się na drugą stronę.
Pieśń 4.
Dante budzi się z omdlenia i odkrywa,
Pieśń 1.
Podróż Dantego rozpoczyna się w roku 1300 w Wielkanoc, w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Dante zabłądził w leśnej ciemnej głuszy – jest to alegoria zagubienia w świecie pełnym zła i występków. Podczas wędrówki poeta cały czas odczuwa lęk, przerażenie i trwogę. Kiedy podnosi wzrok, dostrzega w oddali blask, bijący ze słońca (alegoria Boga), znajdującego się nad wzgórzem. Zamierza wejść na wzgórze, lecz drogę zasłaniają mu trzy zwierzęta: Pantera (alegoria zmysłowości), Lew (alegoria pychy) i Wilczyca (alegoria chciwości). Przerażony Dante cofa się do przepaści, oddalając się od słońca, już ma spaść, kiedy na ratunek przybywa mu Wergiliusz Przewodnik mówi mu, że jedyne wyjście z lasu to droga przez Piekło, Czyściec i Raj. Przez Piekło i Czyściec oprowadzi go on sam, czyli Wergiliusz, a Raj pokaże mu ktoś znacznie lepszy od pogańskiego poety.
Pieśń 2.
Dante w rozmowie z Wergiliuszem zastanawia się czy jest godny, by odbyć wędrówkę. Wergiliusz uspokaja poetę, mówiąc mu, że taka jest wola Boga, Matki Boskiej. Wergiliusz opowiada również, że został jego przewodnikiem na polecenie Beatrycze, która zstąpiła z Raju i odwiedziła Wergiliusza w Przedpiekle z nakazem owej misji.
Pieśń 3.
Wergiliusz i Dante przekraczają bramy piekła. Na bramie znajduje się napis oddający charakter Piekła oraz stworzycieli podziemnego świata potępionych. Tutaj również zamieszczony jest słynny cytat „ty, który wchodzisz żegnaj się z nadzieją”. Poeta i jego przewodnik znajdują się najpierw w przedsionku, gdzie przebywają i cierpią dusze ludzi, którym na ziemi dobro i zło były obojętne. Dochodzą do Acherontu, przez który Charon przewozi dusze na drugą stronę. Wtedy to Dante pada zemdlony i w tym stanie przedostaje się na drugą stronę.
Pieśń 4.
Dante budzi się z omdlenia i odkrywa,
