Z postacią idealnego rycerza łączy się motyw władcy. Rycerz miał być mu posłuszny i wiernie wykonywać jego polecenia. Nie był on jednak tylko „chłopcem na posyłki”. Dla króla dobry rycerz był jak część rodziny, którego władca otaczał wręcz ojcowską opieką.
W „Pieśni o Rolandzie” wzorzec ten realizuje Karol Wielki, cesarz Francji. Oprócz cnót rycerskich, które on sam również musi reprezentować, by przez to dawać przykład swojemu wojsku, władca musi pamiętać o dobru swych poddanych. To dlatego na narady dotyczące państwa wzywa swych najbardziej zaufanych ludzi, przez co pokazuje, że nie jest despotą. Wielokrotnie podkreślał, że jego władza pochodzi od Boga i dlatego nawracanie niewiernych postrzega za swój święty obowiązek.
Karol Wielki, jako władca mężny i honorowy, uważał za konieczność pomszczenie śmierci swych rycerzy, dlatego wyruszył w dalszą walkę przeciw Saracenom. Swoich podwładnych traktował jak bliskich przyjaciół i chciał pochować ich w godny sposób.
W „Pieśni o Rolandzie” wzorzec ten realizuje Karol Wielki, cesarz Francji. Oprócz cnót rycerskich, które on sam również musi reprezentować, by przez to dawać przykład swojemu wojsku, władca musi pamiętać o dobru swych poddanych. To dlatego na narady dotyczące państwa wzywa swych najbardziej zaufanych ludzi, przez co pokazuje, że nie jest despotą. Wielokrotnie podkreślał, że jego władza pochodzi od Boga i dlatego nawracanie niewiernych postrzega za swój święty obowiązek.
Karol Wielki, jako władca mężny i honorowy, uważał za konieczność pomszczenie śmierci swych rycerzy, dlatego wyruszył w dalszą walkę przeciw Saracenom. Swoich podwładnych traktował jak bliskich przyjaciół i chciał pochować ich w godny sposób.
