Tytuł opowiadania jest paradokslany. Z jednej strony przedstawia jakby oficjalne, kulturalne zaproszenie, którego ton można by zastosować podejmując gości, z drugiej jednak strony w miejscu, do którego wzywani są „państwo”, czeka pewna śmierć. Być może służy to rozładowaniu napięcia. Skoro wiadomo, że nic nie można zrobić, że nikogo nie da się uratować, pozostaje tylko wystotoswać prześmiewcze, ironiczne zaproszenie. Warto zauważyć, że w tytule zawarta jest też prośba - krótka, rzeczowa, zupełnie pozbawiona emocji, co nabiera innego wymiaru, ponieważ bohater zdaje sobie sprawę, że jego przetrwanie uzależnione jest od transportu ludzi – podczas każdej wyprawy na rampę znajduje rzeczy niezbędne do życia w obozowej rzeczywistości.
„Ludzie, którzy szli”
Tytuł obrazuje dystans narratora do reczywistości, którą ogląda, próbując zachować nie tyle obiektywny punkt widzenia, co przede wszystkim – zimną krew. Na własny użytek stwarza wrażenie, że nic mu nie zagraża, że nie dotyczy go zło, któremu się przygląda. Ludzie przechodzą i znikają, potem pojawiają się następni, trzeba udawać wobec tego obojętność, bo to pomoaga przetrwać. Najlepiej nie zastanawiać się, skąd oni idą ani dokąd zmierzają, kogo zostawili za sobą i czego nie zdążyli doświadczyć. To są jacyś (czyli obojętni mu) ludzie, którzy idą - i nic więcej nie powinno się o nich wiedzieć.
„Dzień na Harmenzach”
Można odnieść wrażenie, że w tytule „Dzień na Harmenzach” chodzi o „dzień jak co dzień”, który niczym nie różni się ani od poprzedniego, ani od następnego. Problem jednak w tym, że w obozie czas rządził się swoimi prawami. Rzeczywistość lagrowa zaczęła wypierać inną, normalną, o której ludzie już nie pamiętali. Jedyna powszedniość, codzienność, do jakiej mieli dostęp, znajdowała się tuż obok nich. To właśnie o niej próbuje opowiedzieć narrator.
