Książka Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” powstała w ostatnich latach XIX stulecia. Żeromski pisał ją w 1898 i 99 roku, w druku ukazała się już w nowym stuleciu, w roku 1900. Książka opowiada o losach lekarza Tomasza Judyma i jego narzeczonej, Joanny Podborskiej. Niektóre wątki i sceny w powieści zostały zaczerpnięte z życia Żeromskiego, na przykład uzdrowisko Cisy, gdzie pracuje Judym, to w rzeczywistości Nałęczów – tam Żeromski pracował jako guwerner. Niezwykle dokładne i realistyczne są opisy Warszawy i Dąbrowy Górniczej, dokąd pisarz jeździł, by na własne oczy przekonać się jak żyją robotnicy. Listownie prosił przyjaciół, by opisali mu wygląd niektórych miejsc w Paryżu, gdzie chciał umieścić Judyma. To nie koniec, niektórzy bohaterowie wzorowani są na rzeczywistych postaciach, na przykład Joanna ma cechy żony Żeromskiego, Oktawii.
Czytelnicy przyjęli „Ludzi bezdomnych” bardzo dobrze, do 1906 roku wyszły cztery wydania. Podobnie przychylne były opinie krytyki. Powieść odbierano jako próbę polemiki z hasłami pozytywizmu i manifest poglądów pisarza.
Czytelnicy przyjęli „Ludzi bezdomnych” bardzo dobrze, do 1906 roku wyszły cztery wydania. Podobnie przychylne były opinie krytyki. Powieść odbierano jako próbę polemiki z hasłami pozytywizmu i manifest poglądów pisarza.
