Kwiaty polskie to romantyczny poemat dygresyjny. Twórcą gatunku był Byron (przykładem np. Don Juan), ale uprawiali go także Puszkin (Eugeniusz Oniegin) czy Słowacki (Beniowski). Tuwim swój poemat napisał wierszem jambicznym (rzadkim w XX w., na co zwracał uwagę Czesław Miłosz w Historii literatury polskiej).
Poemat dygresyjny jest gatunkiem poezji narracyjnej. Ponieważ łączy cechy epiki i liryki, mówimy o jego synkretycznym charakterze. Fabuła bywa bardzo słabo rozbudowana (jak w przypadku Kwiatów polskich właśnie), często natomiast pojawiają się długie dygresje (nie muszą być związane z tematem głównym). Narrator to przeważnie porte-parole autora i we fragmentach „wtrąconych” zwraca się do czytelnika, stąd ich ton gawędziarski.
Poemat dygresyjny jest gatunkiem poezji narracyjnej. Ponieważ łączy cechy epiki i liryki, mówimy o jego synkretycznym charakterze. Fabuła bywa bardzo słabo rozbudowana (jak w przypadku Kwiatów polskich właśnie), często natomiast pojawiają się długie dygresje (nie muszą być związane z tematem głównym). Narrator to przeważnie porte-parole autora i we fragmentach „wtrąconych” zwraca się do czytelnika, stąd ich ton gawędziarski.
