„Kwiaty polskie” pomimo wielu zabiegów autora, zalicza się do gatunku należącego do romantyzmu. Cechuje go synkretyzm rodzajowi i gatunkowy, otwarta kompozycja, autotematyzm narratora oraz wiele dygresji. Z tego też względu utwór ten zaliczamy do poematów dygresyjnych.
Poemat ewidentnie ukazuje tęsknotę autora za krajem lat dziecinnych. Wspomina on rodzinną Łódź, szczegółowo opisuje ulice i miejsca, które darzy wielkim sentymentem.
Bohaterem utworu jest ogrodnik, Ignacy Dziewiarski. Mężczyzna pozwolił oficerowi carskiemu, Iłganowi na poślubienie swojej córki, Zofii. Wkrótce oficer tłumił bunt proletariatu Łodzi w 1905 roku, gdzie straciło życie wielu ze strajkujących. Oficer także zginął pozostawiając na świecie młodą żonę będącą w ciąży z maleńką córeczką. Wkrótce podczas trudnego porodu zmarła i Zofia mając lat 21. Kobieta 7 października 1905 roku osierociła maleńkie dziecko. Mała Aniela trafiła pod opiekę dziadka, gdzie spędziła najmłodsze lata. Gdy wybuchła I wojna światowa Dziewiarski wstąpił do Legionów. Przez wszystkie lata dręczyły go wyrzuty sumienia, że wydał córkę za wroga. Teraz postanowił odkupić swoje winy. Na próżno próbował wzbudzić we wnuczce miłość do kraju i poczucie patriotyzmu, gdyż dziewczyna uważała ojca za bohatera i nade wszystko pragnęła pomścić jego śmierć. W dalszej części dowiadujemy się, że Dziewiarski wydał Anielę za mąż za przemysłowca Folbluta. Dziewczyna nie mogła pozbyć się chęci zemsty. Żyła przepełniona tym uczuciem. Zginęła zamordowana przez Kazika, syna jednego z poległych w trakcie tłumienia buntu robotników.
