Charakterystyka Konstantego Lewina
Konstanty Dmitricz Lewin to jeden z głównych bohaterów „Anny Kareniny”, powieści rosyjskiego pisarza Lwa Tołstoja. Ta postać literacka stanowi swoiste alter ego autora dzieła, na co wskazują liczne powiązania między ich biografiami oraz podobieństwo nazwiska bohatera - Lewin - do imienia pisarza - Lew. Postać ta wyróżnia się na tle innych bohaterów powieści poprzez swoją uczciwość, niechęć do arystokratycznego stylu życia i pasję do pracy na roli, a także szczerą, głęboką miłość do Jekateriny Aleksandrowny Szczerbackiej, bowiem uczucie to, z czasem odwzajemnione, owocuje jedynym naprawdę szczęśliwym związkiem, jaki zaprezentowano w utworze.
Poznajemy Lewina jako człowieka silnego, dobrze zbudowanego, przyzwyczajonego do pracy fizycznej. Ma około trzydziestu lat i należy do arystokracji, jednak czuje się w niej bardzo niezręcznie ze względu na trudności ze zrozumieniem jej wszystkich konwenansów. Pogłębia to jego wrodzoną nieśmiałość i skromność oraz powoduje rezygnację z wystawnego życia w towarzystwie na rzecz spokojnej egzystencji na wsi, gdzie może pracować i poświęcać się rozważaniom na tematy egzystencjalne i filozoficzne. Do miasta Lewin przybywa, aby ubiegać się o rękę Kitty, pięknej i młodej arystokratki. Oświadcza się jej, jednak dziewczyna odrzuca jego propozycję, ponieważ jest zakochana w innym mężczyźnie. Konstanty Lewin postanawia całkowicie porzucić wystawny styl życia moskiewskich elit i wycofuje się z powrotem do swojej posiadłości na prowincji. Jest głęboko rozczarowany fałszem i zepsuciem, które charakteryzują arystokratów, ponad nich stawia prostych chłopów, którzy są uczciwi i prawdziwie wolni, ponieważ nie wiążą ich niejasne zasady życia salonowego.
Praca przynosi Lewinowi szczęście, ponieważ dzięki niej może zapomnieć o sobie i poświęcić się dla innych ludzi. Nie kieruje wyłącznie chłopami, którzy u niego pracują, ale razem z nimi wykonuje wszystkie prace. Pracę fizyczną uważa za o wiele bardziej pożyteczną, niż praca umysłowa. Rezygnuje nawet ze stanowiska urzędowego w swoim okręgu, ponieważ dochodzi do wniosku, że taka posada nie przynosi żadnych efektów - jest w niej zniewolony przez biurokratyczne mechanizmy i polityczne zapędy innych ludzi. Praca fizyczna jest uczciwa i nie ma w niej fałszu, jaki panuje wśród ludzi wykonujących pracę umysłową.
Chociaż dla Konstantego Lewina ciężka, fizyczna praca jest najważniejsza, sam nie zaniedbuje strefy umysłu. Często rozmyśla na tematy filozoficzne, religijne czy społeczne, a trudność w odnalezieniu jakichś konkretnych, stałych prawd, na których mógłby oprzeć swój światopogląd, prowadzi go do przygnębienia. Nie potrafi odnaleźć sensu życia ani stać się człowiekiem religijnym. Tego typu kwestie zachowuje jednak tylko w sferze swych rozmyślań i nie pozwala, by inni ludzie bezpośrednio wiedzieli o jego dylematach. Znają natomiast jego opinie na tematy społeczno-polityczne. Lewin porusza te kwestie w rozmowach ze swoim przyrodnim bratem, Sergiejem Kozniczewem, jednak ze względu na brak pewności siebie i posiadanie różnych, niepewnych poglądów, jego argumenty są najczęściej szybko obalane przez rozmówcę. Ważnym elementem charakteru bohatera jest także to, iż jest on człowiekiem o otwartym umyśle, chętnym do wypróbowania nowych, naukowych prawd. Widzimy to w jego próbach do wprowadzenia innowacyjnych ulepszeń we własnym gospodarstwie. Dążenia jego spotykają się z zaciętym oporem chłopów, którzy wolą stare, rosyjskie, wypróbowane sposoby. Lewina irytuje taki „patriotyzm” i przywiązanie do tradycji w sprawach, które można by poprawić, biorąc przykład z krajów zachodnich. Nie oznacza to jednak, że ślepo uznaje wyższość Zachodu i chciałby, by Rosja upodobniła się do tamtejszych państw. Nie chce, by jego ojczyzna zatraciła swą tożsamość kulturową.
Mimo samotniczego trybu życia Lewin był bardzo przywiązany do swoich bliskich, co świadczy o jego dobrej naturze i wrażliwości. Bardzo kochał Kitty, która w końcu została jego żoną, towarzyszył swemu bratu, Mikołajowi, na jego łożu śmierci, martwił się, by jego żona spokojnie przeżyła poród ich dziecka. Czuł się bardzo zagubiony, kiedy po narodzinach swego syna odkrył, że żywi do niego mieszane uczucia i nie potrafi go po prostu kochać. Kiedy jednak jego życiu zagroziło niebezpieczeństwo, gdy razem z Kitty znalazł się w lesie podczas gwałtownej burzy, Lewin w końcu wyplątał się z bałaganu własnych uczuć i dzięki lęku o życie swego syna i swojej żony odkrył miłość do swojego dziecka.
Inny problem, który go trapił – niemożność odnalezienia sensu egzystencji – rozwiązany został nie przez własne rozważania Lewina, czy przez jakiegoś wielkiego myśliciela, a przez zwykłego chłopa, Fiodora, jednego z ludzi, którzy pracowali w gospodarstwie bohatera. Człowiek ten powiedział wprost, że w życiu nie jest najważniejsze to, by napchać sobie brzuch, a to, by poświęcić się dla innych ludzi i służyć Bogu. Te proste słowa poruszyły Lewina bardziej niż myśli filozofów i polityków, dzięki nim odnalazł sens życia i wiarę, której nie potrafił przyjąć. Chociaż są one banalne, trzeba przyznać, iż posiadają w sobie prawdę i są człowiekowi o wiele bliższe niż sentencje wielkich myślicieli.
Konstanty Lewin to najbardziej pozytywny z bohaterów, jakich wykreował Lew Tołstoj w powieści „Anna Karenina”. Wiedzie życie proste i uczciwe z dala od arystokratycznego fałszu, zepsucia i dziwacznych konwenansów, które więżą człowieka i nie pozwalają mu działać w zgodzie ze swoimi pragnieniami. Dlatego jako niemal jedyny z bohaterów osiąga prawdziwe szczęście, którego nie zdobywa kosztem cierpienia innych ludzi, a dzięki własnej pracy i dobroci charakteru. Jego przykład pozwala wierzyć, że wartości takie jak uczciwość, skromność i dobroć wciąż są coś warte, nawet jeżeli ludzie wokół zapomnieli o nich. Postać jego pozwala więc na odrobinę optymizmu w tragicznej historii „Anny Kareniny”.
