„Szewcy” to groteskowa i karykaturalna wizja rewolucji. Bohaterowie dramatu przeżywają trzy przewroty społeczne. Pierwszy w wykonaniu Dziarskich Chłopców pod dowództwem prokuratora Scurvy'ego, kolejny przeprowadzony przez tytułowych szewców i ostatni – przez Hiper-Robociarza. Stosunek autora do rewolucji najtrafniej oddają słowa Sajetana: „Nie wierzę już w żadną rewolucję. Samo słowo wstrętne jest jak karaluch abo i prusak czy wesz. Bo wszystko obraca się przeciw nam”.
Każdy z przewrotów odbywa się niejako automatycznie, z zupełnie błahego powodu. U podłoża przemian leży niezadowolenie społeczne, ale do wywołania samego przewrotu wystarczy zaledwie pretekst. Tytułowi szewcy narzekają na własny los, snując marzenia o zemście na klasie „panów”, walce i odwróceniu społecznego porządku. Prokurator Scurvy reaguje na ich zapędy sprowadzeniem „Dziarskich Chłopców” (przewrót faszystowski). Dola szewców staje się jeszcze cięższa, do więźniów dołącza księżna, ale to bynajmniej nie uszczęśliwia prokuratora. Pod jego nieuwagę szewcy uwalniają się i rozpoczynają spektakl morderczej pracy. Kolejny przewrót (proletariacki – praca jako najwyższa, metafizyczna wartość) winduje szewców na szczyt drabiny społecznej. Wkrótce Sajetan przekonuje się, że władza nie jest jednoznaczna z życiowym spełnieniem. Bohater musi zmagać się z poczuciem nieustannej nudy, przegania przedstawicieli „ludu” i doznaje zdrady ze strony swoich współtowarzyszy. Kolejność ról odwraca się po raz trzeci po przybyciu Hiper-Robociarza i zwycięstwie przywódców rewolucji technokratycznej. Ostatni przewrót przynosi katastrofę społeczną i wymieszanie wszelkich dotychczasowych idei.
Głównym przesłaniem „Szewców” jest krytyka i ośmieszenie rewolucji. Każda z idei czy motywacji popychająca bohaterów do walki zostaje ośmieszona.
Każdy z przewrotów odbywa się niejako automatycznie, z zupełnie błahego powodu. U podłoża przemian leży niezadowolenie społeczne, ale do wywołania samego przewrotu wystarczy zaledwie pretekst. Tytułowi szewcy narzekają na własny los, snując marzenia o zemście na klasie „panów”, walce i odwróceniu społecznego porządku. Prokurator Scurvy reaguje na ich zapędy sprowadzeniem „Dziarskich Chłopców” (przewrót faszystowski). Dola szewców staje się jeszcze cięższa, do więźniów dołącza księżna, ale to bynajmniej nie uszczęśliwia prokuratora. Pod jego nieuwagę szewcy uwalniają się i rozpoczynają spektakl morderczej pracy. Kolejny przewrót (proletariacki – praca jako najwyższa, metafizyczna wartość) winduje szewców na szczyt drabiny społecznej. Wkrótce Sajetan przekonuje się, że władza nie jest jednoznaczna z życiowym spełnieniem. Bohater musi zmagać się z poczuciem nieustannej nudy, przegania przedstawicieli „ludu” i doznaje zdrady ze strony swoich współtowarzyszy. Kolejność ról odwraca się po raz trzeci po przybyciu Hiper-Robociarza i zwycięstwie przywódców rewolucji technokratycznej. Ostatni przewrót przynosi katastrofę społeczną i wymieszanie wszelkich dotychczasowych idei.
Głównym przesłaniem „Szewców” jest krytyka i ośmieszenie rewolucji. Każda z idei czy motywacji popychająca bohaterów do walki zostaje ośmieszona.
