W wierszu mamy do czynienia z liryką zwrotu do adresata (bo przywołane zostaje „ty”). Można jednak przypuszczać, że w istocie jest to monolog, a przedmiot liryczny ma charakter wyobrażeniowy. Utwór jest intymnym wyznaniem spowodowanym uczuciem pustki i opuszczenia.
Być może słowa wypowiadane przez kobietę mają ukoić ją samą, przynieść ulgę poprzez nazwanie i wyartykułowanie emocji. I rzeczywiście, wiersz jest bardzo ekspresywny. Opowiada o pożegnaniu i tym samym reprezentuje „lirykę rozstania” tak częstą w poezji kobiecej.
Wydaje się, że „ja” liryczne przygląda się siedzącej parze, która za chwile odejdzie we własne życie. Ten niewinny i budujący w istocie obrazek staje się dla kobiety pretekstem do eksploracji trudnych i bolesnych uczuć.
Być może słowa wypowiadane przez kobietę mają ukoić ją samą, przynieść ulgę poprzez nazwanie i wyartykułowanie emocji. I rzeczywiście, wiersz jest bardzo ekspresywny. Opowiada o pożegnaniu i tym samym reprezentuje „lirykę rozstania” tak częstą w poezji kobiecej.
Wydaje się, że „ja” liryczne przygląda się siedzącej parze, która za chwile odejdzie we własne życie. Ten niewinny i budujący w istocie obrazek staje się dla kobiety pretekstem do eksploracji trudnych i bolesnych uczuć.
W wierszu mamy do czynienia z liryką zwrotu do adresata (bo przywołane zostaje „ty”). Można jednak przypuszczać, że w istocie jest to monolog, a przedmiot liryczny ma charakter wyobrażeniowy. Utwór jest intymnym wyznaniem spowodowanym uczuciem pustki i opuszczenia.
Być może słowa wypowiadane przez kobietę mają ukoić ją samą, przynieść ulgę poprzez nazwanie i wyartykułowanie emocji. I rzeczywiście, wiersz jest bardzo ekspresywny. Opowiada o pożegnaniu i tym samym reprezentuje „lirykę rozstania” tak częstą w poezji kobiecej.
Wydaje się, że „ja” liryczne przygląda się siedzącej parze, która za chwile odejdzie we własne życie. Ten niewinny i budujący w istocie obrazek staje się dla kobiety pretekstem do eksploracji trudnych i bolesnych uczuć.
Być może słowa wypowiadane przez kobietę mają ukoić ją samą, przynieść ulgę poprzez nazwanie i wyartykułowanie emocji. I rzeczywiście, wiersz jest bardzo ekspresywny. Opowiada o pożegnaniu i tym samym reprezentuje „lirykę rozstania” tak częstą w poezji kobiecej.
Wydaje się, że „ja” liryczne przygląda się siedzącej parze, która za chwile odejdzie we własne życie. Ten niewinny i budujący w istocie obrazek staje się dla kobiety pretekstem do eksploracji trudnych i bolesnych uczuć.
