Kobieta, która sprawowała opiekę na cmentarzu warszawskim nie przylegającym do muru getta. Ubolewała ona nad losem ludzi, którzy żyli pod murem gdyż nie było dla nich ratunku. Przed wojną kobieta ta była łagodna i wyrozumiała, doświadczenia wojenne wywołały dużą zmianę w jej wyglądzie zewnętrznym (jej twarz stała się wychudzona i pomarszczona), a także w psychice (przypomina obłąkaną). Ciągle słyszy szum samolotów i odgłosy spadających ciał, wydaje się jej, że wojna nadal trwa.
