Pani de la Pommeraye, bohaterka opowiadania gospodyni z karczmy „Pod Wielkim Jeleniem”, była szanowaną wdową i nie chciała powtórnie wychodzić za mąż. Zakochał się w niej margrabia des Arcis i po długich staraniach przekonał panią de la Pommeraye do małżeństwa. W jakiś czas po ślubie przestał kochać swoją żonę i rozwiódł się z nią. Zraniona kobieta zemściła się na byłym mężu doprowadzając do jego ślubu z byłą prostytutką. Na podstawie tej opowieści można wyciągnąć wniosek o poglądach na małżeństwo ludzi epoki oświecenia. Było ono traktowane jak swego rodzaju kontrakt, z którego zawsze można się wycofać (pan des Arcis postanowił, że od momentu rozwiązania umowy małżeńskiej on i pani de la Pommeraye pozostaną przyjaciółmi). Z drugiej strony narrator przyznaje rację pani de la Pommeraye, która zemściła się na margrabim. Nie chodzi mu jednak o podkreślenie nierozerwalności małżeństwa, ale o zwrócenie uwagi, że to margrabia winny był całej sytuacji, ponieważ poprzez małżeństwo z panią de la Pommeraye chciał zrealizować swoje pragnienia. Po osiągnięciu celu porzucił wybrankę.
W wielu innych miejscach powieści pojawiają się uwagi o tym, że małżeństwo pojmowane jako nieodwołalna obietnica jest czymś absurdalnym i nierozsądnym, ponieważ żadna miłość czy fascynacja nie trwa wiecznie.
