Tekst można odczytywać na różne sposoby.
Przede wszystkim jest to studium zbrodni dla osiągnięcia władzy. W utworze na plan pierwszy wysuwa się bowiem wątek bezwzględnej walki o władzę. Brat ojca Hamleta posuwa się do zbrodni by zdobyć tron, następnie próbuje pozbyć się niewygodnego dla siebie pasierba. Chęć zdobycia nieograniczonej władzy przyćmiewa wszelkie inne cele tego bohatera. Jednakże sprytny i tragiczny scenariusz „zbrodni doskonałej” zostaje zdemaskowany.
Utwór ten można także odczytywać jako dramat miłosny tytułowego bohatera – zmęczony tym co działo się dookoła niego oraz przerażony światem pełnym obłudy, podstępu i zdrady, bohater rezygnuje z prawdziwego uczucia do swojej wybranki, którą doprowadza na skraj szaleństwa i w konsekwencji przyczynia się do jej śmierci. Sam także ginie wkrótce potem.
Utwór ten to także doskonałe studium psychologiczne głównego bohatera. Jest to tajemniczy indywidualista, skoncentrowany na swoich własnych myślach i czynach. Wrażliwość oraz indywidualizm nie ułatwiają mu odnalezienia się w rzeczywistości która go otacza. Postanawia udawać obłęd by zachować resztki własnego JA, wówczas też obmyśla sposób na to by zdemaskować brata swego ojca. Jest on jednocześnie zwolennikiem prawdy i uczciwości nade wszystko. Hamlet to po dziś dzień symbol tajemniczości, urzeczywistniania marzeń na tle filozoficznych rozważań o sensie własnego życia i własnego postępowania.
