STRESZCZENIE

AKT I

Scena I

„Makbet z naszych ust dowie się o swych losach” zapowiadają trzy wiedźmy. Uroku tej scenie dodaje burzowa sceneria i pełne grozy wrzosowisko.

Scena II

Scena II poświęcona jest bitwie pod Forres, z której relację zdają posłańcy. Dowiadujemy się, iż w chwili gdy szala zwycięstwa przechylała się już na stronę wrogów Makbet odznaczył się niezwykłym męstwem i zbuntowana szlachta szkocko - irlandzka musiała pogodzić się z przegraną. O dokonaniach Makbeta informowany jest również król wraz z synami Malkolmem i Donalbeinem.

Scena III

Makbet wraz ze swoim przyjacielem Bankiem powracają do zamku po zwycięskiej bitwie. Na drodze witają ich trzy czarownice obdarzając ich tytułami, które dopiero mają otrzymać. Makbet dowiaduje się od czarownic, że w niedługim czasie otrzyma tytuł pana Kawdoru, obejmie panowanie na zamku Glamis, a w przyszłości zostanie królem całej Szkocji. Czarownice poruszają temat również drugiego rycerza. Oznajmiają, iż zostanie on ojcem królewskich dzieci. Rycerze nie kryją zdziwienia. Niestety spotkanie przerywają panowie szkoccy, którzy wyruszyli na powitanie dzielnych wojowników. Rosse i Angus informują Makbeta, że król nadał mu tytuł tana, a także darował posiadłość. Mężczyźni dowiadują się, że poprzedni pan Kawdoru zdradził króla spiskując z wrogami. Makbet przypomina sobie słowa czarownic. Zastanawia się czy dalsza część przepowiedni faktycznie się spełni. Zaczyna wierzyć, iż czeka go wspaniała przyszłość, ale uważa, że losowi trzeba pomóc. Myśli: „Chcieli los, abym był królem, niech mię bez przyczynienia się mojego ukoronuje”. Banko w przeciwieństwie do przyjaciela myśli logicznie i sceptycznie odnosi się do tego typu rozważań.

Scena IV

Bohaterowie docierają na zamek i kończą rozmowę na temat przyszłości. Powitani gorąco przez króla zdają mu relację z bitwy. Banko jako lojalny rycerz deklaruje swojemu władcy wierność.

W tej scenie Makbet dowiaduje się, że mimo zasług i pokrewieństwa z królem, Dunkan zamierza przekazać tron synowi - Malkomowi. Ta informacji zrodziła w głowie Makbeta chęć wyeliminowania Malkolma. W jego głowie kłębi się wiele myśli, zaczyna coraz poważniej rozważać słowa czarownic i postanawia dążyć do objęcia tronu. Swoje myśli zdradza czytelnikom i widzom, wobec otoczenia pozostaje nieugiętym i wiernym rycerzem.

Scena V

Niedługo potem Makbet otrzymuje od posłańca wiadomość, że Dunkan odwiedzi go w jego domu. Żona Makbeta reaguje z zadowoleniem na tę wiadomość, ponieważ utożsamia wizytę z dalszym rozwojem kariery męża. Lady Makbet dowiedziawszy się o wróżbie widzi tylko jedno rozwiązanie. Zabicie króla. Usiłuje przekonać męża do swojego genialnego pomysłu, napotyka jednak na jego opór. Makbet waha się, ponieważ długo i ciężko pracował na swoją opinię pomijając już fakt, że król jest jego rodziną. Wszystko, co posiada on i jego żona również zawdzięcza Dunkanowi. Żona jest jednak nieugięta i zdeterminowana w swych działaniach. Namawia męża, aby się zgodził, kusi go tytułem, który otrzyma. Swój pomysł uzasadnia wróżbą. Przekonuje męża, iż jego los jest w jego własnych rękach i tylko od niego zależy co się wydarzy i jak będzie wyglądało ich życie. Po namowach żony, Makbet zgadza się i wspólnie marzą o wspaniałej przyszłości i sposobie usunięcia króla.

Scena VI

Król wraz ze sługami zatrzymuje się w Inverness- posiadłości Makbeta. Zostaje dobrze przyjęty przez małżeństwo, tymbardziej, że ludzi ci za wszelką cenę usiłują ukryć swoje plany.

Scena VII

Lady Makbet ponownie stara się przekonać męża do zbrodni. Wspólnie rozwiewają wzajemne wątpliwości i w ostateczności mąż ulega namowom żony. Teraz pozostaje jedynie zaplanować zbrodnie.

AKT II

Scena I

Makbet walczy ze swoim sumieniem. W monologu, który wygłasza wspomina Hekate, bogini zbrodni. W tej scenie bohater ma również halucynacje, widzi sztylet, który próbuje schwycic, jest rozdarty pomiędzy swoim prawym obliczem, a obliczem żądnego władzy zbrodniarza. W końcu udaje mu się pozbyć wyrzutów sumienia i mimo przestróg Banka decyduje się dokonać zbrodni. Obiecał żonie, że zabije Dunkana i dotrzyma słowa.

Scena II

Pomysł wydaje się doskonały. Gdy strażnicy udają się na spoczynek otrzymują w podarunku wino Lady Makbet. Mężczyźni chętnie korzystają z poczęstunku, nie są jednak świadomi, iż cudny płyn zawiera proszek usypiający. Dalszy rozwój sytuacji jest łatwy do przewidzenia. Strażnicy usypiają, a Makbet zakrada się do sypialni króla i dokonuje morderstwa. Jego ręce ociekają krwią. Nie może na nie patrzeć. Wraca do żony ze sztyletami. Nie zdołał nawet pomazać krwią strażników i położyć noży obok nich. Robi to za niego Lady.

Scena III

Rankiem do zamku przybywają Makduf i Lennox. Dowiadują się o nocnych wydarzeniach. Ciężko im uwierzyc w śmierc króla. Zastają małżonków pogrążonych w żalu i rozpaczy. Makbet w amoku dokonuje samosądu na strażnikach. To ich obciąża winą. Malkolm i Donalbein jako synowie królewscy postanawiają opuścic kraj w obawie o swoje życie. Pierwszy z nich zamierza udac się do Anglii, a drugi do Szkocji. Od tego momentu to na nich spadają podejrzenia o morderstwo ojca.

Scena IV

Ta scena poświęcona została wspomnieniom. Wszyscy żałują i opłakują dobrego króla. Ma miejsce również dziwne zachowanie zwierząt, jak na przykład zadziobanie sokoła przez sowę. Makduf domyśla się, że za zbrodnię odpowiedzialny jest, kto inny, a strażnicy byli conajwyżej wykonawcami. Wina spada na synów króla. Mowa jest także o zbliżającej się koronacji Makbeta.

AKT III

Scena I

Z powodu koronacji nowego króla szykuje się huczna uczta. Zaproszenie na nią dostaje także Banko. Rezygnuje on jednak z pozostania do końca, gdyż domyśla się, kto jest mordercą. Jego ostrożne zachowanie budzi niepokój w Makbecie. Postanawia pozbyc się niewygodnego przyjaciela. Wynajmuje zabójców, którym zleca zabicie nie tylko Banka, ale także jego syna, Fleance'a.

Scena II

Makbeta męczą wyrzuty sumienia połączone ze strachem. Obawia się wolności Banka równocześnie nie chcąc po raz kolejny wciągac w zbrodnię żonę. Lady namawia męża, aby cieszył się tym, co wspólnie udało im się osiągnąc i zapomniał o dokonanej zbrodni.

Scena III

Zlecenie zostaje wykonane tylko częściowo, gdyż Fleance'owi udaje się uciec zbrodniarzom.

Scena IV

Uczta na zamku trwa. Zarówno goście jak i gospodarze bawią się w najlepsze. Małżonkom udaje się zapomniec o zbrodniach. Niestety zjawia się posłaniec i informuje Makbeta o nieudanym morderstwie. Mężczyzna staje się coraz bardziej niespokojny. Lady Makbet świadoma niecodziennego zachowania męża usiłuje stwarzac pozory, jednak na próżno. Jej dobry humor przerywa nieoczekiwane zdarzenie. Otóż Makbetowi podczas uczty pojawia się przed oczami duch Banka. Mężczyzna krzyczy na zjawę próbując ją przegonic. Lady Makbet kończy ucztę, wyprasza gości i odprowadza męża do sypialni.

Scena V

Trzy czarownice spotykają się na ponurym wrzosowisku ze swoją panią – Hekate. Zjawa gani pozostałe, że bez jej wiedzy kierowały losami Makbeta. Teraz to ona postanawia wziąc sprawy w swoje ręce.

Scena VI

Makduf domyśla się prawdy. Nie stawił się na ucztę przez co ściągnął na siebie gniew Makbeta. Postanawia wyjechac do Anglii, a tam prosi króla Edwarda o wysłanie wojsk przeciwko Makbetowi.

AKT IV

Scena I

Makbet postanawia spotkac się z czarownicami po raz drugi. Pyta je o dalszy rozwój wydarzeń. Zjawy przestrzegają króla przed Makdufem, który zna prawdę. Nastęnie informują, iż jego rządy będą przebiegac pomyślnie dopóki Las Birnam nie podejdzie pod okna zamku. To stwierdzenie wydało się Makbetowi absurdalne. Dodatkowo uspokoił go fakt, że nie zginie z ręki nikogo, kto został zrodzony z kobiety. Pyta jeszcze tylko o potomstwo Banka i jego jakikolwiek związek z włądzą. Ukazuje mu się ośmiu królów bardzo podonych do zamordowanego przyjaciela. Makbet odchodzi względnie zadowolony i rozpoczyna despotyczne rządy. Dowiaduje się od posłańca, że Makduf wyjechał do Anglii. Postanawia nie wahac się ani chwili i napaśc na zamek Makdufa i zgładzic jego rodzinę.

Scena II

Lady Makduf uważa, że mąż opuścił ją i synka celowo. Jest przkonana, iż popełnił jakąś zbrodnie i musiał uciekac. Synek jednak nie wierzy w te brednie i przekonuje matkę, że nie ma racji. Popiera go także przyjaciel Makdufa, Rosso.

Makbet napada na zamek. Dziecko ginie na oczach matki. Lady również nie udaje się uciec przed zbrodniarzami.

Scena III

Makbet rozmawia z Malkolmem. Przekonuje go do swoich planów. Ten jednak nie wydaje się być zainteresowany, ponieważ przekonany jest o swojej nieudolności i postanawia nie wtrącac się w losy państwa. Uważa, że nawet jeżeli uda im się pokonac Makbeta, co jest bardzo prawdopodobne to nie może on zostac królem, a nawet gdyby to doprowadziłby kraj do upadku. Makduf za wszelką cenę próbuje przekonac prawowitego następcę tronu do walki o ojczyznę. W trakcie rozmowy przywbywa Rosso i informuje przyjaciela o dokonanej zbrodni na jego rodzinie i o zburzeniu zamku. Ta wiadomośc przekonuje Malkolma i zagrzewa do walki. Pragnie pomścic wszystkie ofiary „szatana Szkocji”.

AKT V

Scena I

Lady Makbet popada w obłęd. Co noc próbuje zmyc z rąk krew. Zachowuje się jak obłąkana. Majaczy, chodzi we śnie, miewa przywidzenia. Odgania duchy, których nie ma, ogarniają ją wyrzuty sumienia. Dworzanie i służba nie widzą w niej jednak zbrodniarki. Uważają, że dowiedziała się o rzeczach, o których wiedziec nie miała.

Scena II

Od Makbeta jako despotycznego władcy zaczynają się odwracac poddani. On również na nowo zaczyna majaczyc.

Angielskie oddziały spotykają się ze szkocckimi panami i rycerzami pod Lasem Birnam.

Scena III

Makbet jest przerażony. Wspomina absurdalne słowa czarownic, które dodają mu otuchy. Każe ubrac się w zbroję i w rozpaczy drwi ze śmierci.

Scena VI

Malkolm wpada na genialny pomysł. Nakazuje rycerzom zerwanie gałązek z drzew Lasu Birnam i pod ich osłoną stopniowe zbliżanie się do zamku. Działania te mają na celu zmylenie wroga, aby ten błędnie oszacował liczebnośc wroga.

Scena V

Makbet dowiaduje się o śmierci żony. Wygłasza monolog, w którym żałuje, że żona umarła tak wcześnie. W tym czasie posłaniec przekazuje Makbetowi kolejne złe wieści. Las Birnam się zbliża.

Scena VI

Wojsko podchodzi pod zamek. Wyrzuca gałęzie i przystępuje do ataku.

Scena VII

Pierwszy ginie młody Siward. Makduf odnajduje Makbeta. Ten nie lęka się, aż do chwili gdy dowiaduje się, że Makduf nie urodził się w sposób natyuralny, a przyszedł na świat poprzez cesarskie cięcie. Teraz jest pewny, że zginie. I tak też się dzieje. Makduf wchodzi do komnaty z głową Makbeta nabitą na włócznię.

Malkolm zostaje królem.