AKT I
Scena pierwsza
Horacjo, Bernardo i Marcellus pełnią nocną straż na zamku w Elsynorze. Nagle ukazuje im się duch poprzedniego króla, ojca Hamleta, jednak nic nie mówi i po chwili odchodzi. Wartownicy rozmawiają o przygotowaniach do wojny z Norwegią. Potem duch zjawia się ponownie, a Horacjo próbuje go zmusić, żeby się odezwał. Niestety zbliża się ranek, słychać pianie koguta i duch znika. Wartownicy postanawiają powiadomić o wszystkim Hamleta.
Scena druga
Król Klaudiusz i Gertruda proszą Hamleta, by przestał rozpaczać po ojcu, bo czas żałoby minął. Kiedy Hamlet zostaje sam, złości się, że jego matka, Gertruda, poślubiła brata jego ojca, Klaudiusza, zaledwie miesiąc po pogrzebie swojego pierwszego męża. Potem rozmawia z wartownikami. Horacjo opowiada mu, że poprzedniej nocy widzieli ducha ojca Hamleta. Książę postanawia więc przyjść na nocną wartę, żeby zobaczyć ojca.
Scena trzecia
Laertes wsiada na statek do Francji. Żegna go jego siostra Ofelia. Laertes prosi, by nie dała się omamić czułymi słowami Hamleta, bo książę jest niestały. Nadchodzi Poloniusz, ojciec rodzeństwa. Żegna się z synem, a córce zabrania spotykać się z Hamletem.
Scena czwarta
Hamlet przychodzi w nocy do wartowników. O północy zjawia się duch, który gestem zaprasza Hamleta, żeby poszedł za nim. Wartownicy próbują powstrzymać księcia, ale ten się wyrywa i wychodzi za duchem. Horacjo i Marcellus idą za Hamletem.
Scena piąta
Duch opowiada Hamletowi, że nie stał się tym, czym jest, przez ukąszenie ogrodowej żmii, jak rozpowiada się w całej Danii. Otruł go jego brat, Klaudiusz, a potem uwiódł Gertrudę. Duch żąda, by Hamlet go pomścił, jednak zastrzega, że nic nie może się stać królowej. Duch znika. Do księcia przychodzą Horacjo i Marcellus. Hamlet każe im przysiąc na miecz, że nikomu nie powiedzą ani słowa o tym, co widzieli.
AKT II
Scena pierwsza
Poloniusz wysyła swojego sługę Reynalda do Paryża, by ten dowiedział się, czy jego syn prowadzi przyzwoite życie. Potem rozmawia z Ofelią, która opowiada ojcu, że widziała Hamleta wyglądającego jak człowiek szalony. Poloniusz dochodzi do wniosku, że książę oszalał z miłości do Ofelii. Żałuje, że zabronił córce spotykać się z Hamletem. Postanawia o wszystkim opowiedzieć królowi.
Scena druga
Król i królowa zastanawiają się nad dziwnym stanem Hamleta. Przed królewskim obliczem stają Rosencrantz i Guildenstern. Klaudiusz zleca im, by spędzili jakiś czas z Hamletem i dowiedzieli się, co go dręczy. Następnie zjawia się Poloniusz. Twierdzi, że zna przyczynę nastroju Hamleta. Odczytuje list księcia do Ofelii, w którym Hamlet wyznaje jego córce miłość i żegna się z nią. Królowa przyznaje, że jest bardzo prawdopodobne, iż jej syn cierpi z powodu miłości do Ofelii. Do sali zbliża się Hamlet. Poloniusz prosi, by zostawiono go z księciem samego. Chce przekonać się o słuszności swojej diagnozy. Hamlet zdaje sobie sprawę, jakie zamiary ma Poloniusz. Kpi z niego, ale ojciec Ofelii w ogóle tego nie dostrzega. Nie mogąc niczego z pewnością ustalić, Poloniusz wychodzi. Pojawiają się Rosencrantz i Guildenstern. Hamlet domaga się, by przyjaciele wyznali mu, czy przybyli na dwór z własnej woli, czy też król kazał po nich posłać. Książę dowiaduje się od nich, że zjawili się na rozkaz królewski. Następnie na zamek przybywa trupa teatralna. Hamlet rozmawia przez chwilę z aktorami, potem zostaje sam. Planuje następnego wieczoru nakazać aktorom odegranie przed dworem sceny królobójstwa. Liczy, że Klaudiusz, poruszony przedstawieniem, jakoś się zdradzi. Chce się bowiem przekonać, czy przypadkiem to nie diabeł, chcąc nakłonić go do zbrodni, zjawia mu się pod postacią ducha ojca. Potrzebuje więc dodatkowego dowodu winy Klaudiusza.
AKT III
Scena pierwsza
Poloniusz i Klaudiusz każą Ofelii porozmawiać z Hamletem. Sami ukrywają się, żeby słyszeć rozmowę. Hamlet mówi Ofelii, że jej nie kocha. Stwierdza, że kobiety niszczą mężczyzn i że nie cierpi ich strojenia się, afektacji i kokieterii. Rozkazuje zaskoczonej dziewczynie iść do klasztoru, po czym wychodzi. Klaudiusz uważa, że Hamlet nie jest szalony, jednak z pewnością coś kryje się pod jego melancholią. Postanawia wysłać go do Anglii, bo ma złe przeczucia. Poloniusz radzi, żeby przed ostateczną decyzją Klaudiusz poprosił jeszcze Gertrudę o rozmowę z księciem.
Scena druga
Hamlet instruuje aktorów i prosi swojego przyjaciela, Horacja, żeby zwrócił uwagę, jak zachowa się Klaudiusz w czasie przedstawienia. Spektakl rozpoczyna się. Kiedy aktorzy przedstawiają zdarzenie otrucia śpiącego króla, Klaudiusz podnosi się i wychodzi bardzo poruszony. Rosencrantz i Guildenstern powiadamiają księcia, że jego matka prosi, by przyszedł do niej na prywatną rozmowę. Hamlet jest przekonany o winie Klaudiusza.
Scena trzecia
Król każe Rosencrantzowi i Guildensternowi przygotować wszystko do wyjazdu Hamleta do Anglii. Kiedy zostaje sam, dręczą go wyrzuty sumienia. Zastanawia się, czy Bóg może mu przebaczyć winę bratobójstwa, skoro nadal korzysta z jej owoców. Klęka i próbuje się modlić. W tym momencie za plecami Klaudiusza zjawia się Hamlet. Chce zabić króla, ale dochodzi do wniosku, że jeśli zrobi to teraz, kiedy Klaudiusz się modli, z pewnością król pójdzie do nieba. Postanawia więc zaskoczyć go, gdy Klaudiusz będzie oddany zabawie. Kiedy wychodzi, Klaudiusz wstaje z klęczek i stwierdza, że jego modlitwa jest bezcelowa.
Scena czwarta
Hamlet zjawia się w komnacie matki. Kiedy zaczyna odpowiadać w dziwny sposób na jej pytania, królowa chce wyjść. Hamlet zatrzymuje ją przemocą. Ukryty Poloniusz zaczyna wołać pomocy, sądząc, że książę chce zabić matkę. Hamlet wyciąga szpadę, zadaje cios w miejsce, skąd dochodzi głos, i zabija Poloniusza. Potem wyjawia matce, że zna wszystkie zbrodnie Klaudiusza. Oskarża ją także o to, że dała się zwieść podstępnemu łajdakowi. O całym zdarzeniu zabrania mówić królowi.
AKT IV
Scena pierwsza
Gertruda opowiada Klaudiuszowi, że Hamlet w szale zabił Poloniusza. Król jest przerażony i boi się, że cała wina zostanie zrzucona na niego za to, iż nie uchronił swojego dworu przed szaleńcem. Zamierza zatuszować sprawę. Rosencrantzowi i Guildensternowi nakazuje odszukać Hamleta, a ciało Poloniusza przenieść do kaplicy.
Scena druga
Rosencrantz i Guildenstern odnajdują Hamleta. Proszą, żeby wyjawił, gdzie ukrył zwłoki. Oświadczają mu także, że wzywa go Klaudiusz. Hamlet nie zdradza miejsca ukrycia ciała Poloniusza, ale daje się poprowadzić przed oblicze króla.
Scena trzecia
Hamlet, stojąc przed obliczem króla, drwi ze wszystkich. Od niechcenia wyznaje, gdzie ukrył ciało. Klaudiusz oświadcza, że w trosce o zdrowie księcia zdecydował się wysłać go do Anglii. Hamlet zgadza się bez oporu. Po jego wyjściu król mówi do siebie, że napisał list do władcy Anglii, w którym nakazał zgładzić Hamleta.
Scena czwarta
Hamlet z Rosencrantzem i Guildensternem spotykają w drodze do Anglii wojska norweskie dowodzone przez księcia Fortynbrasa. Przechodzą one przez terytorium Danii za pozwoleniem Klaudiusza, żeby zaatakować Polskę. Od kapitana Hamlet dowiaduje się, że bitwa będzie toczyć się o mały skrawek ziemi. Książę wyrzuca sobie, że inni nie szczędzą życia dla tak lichego powodu, a on sam do tej pory nie dokonał zemsty.
Scena piąta
Obłąkana Ofelia staje przed obliczem króla i królowej. Kaludiusz stwierdza, że to z pewnością z powodu śmierci ojca dziewczyna straciła zmysły. Narzeka, że tak wiele nieszczęść spadło na niego w tak krótkim czasie. Dworzanin donosi, że Laertes, który potajemnie powrócił z Francji, na czele zbrojnych wdarł się do zamku. Zjawia się Laertes i obwinia króla o śmierć ojca, poprzysięgając mu zemstę. Ponownie zjawia się Ofelia. Kiedy jej brat dostrzega, że jest obłąkana, wpada w jeszcze większy gniew. Król tłumaczy mu, że nie jest winny śmierci jego ojca i obiecuje wraz z nim ścigać mordercę.
Scena szósta
Do Horacja przybywa wysłannik z listem od Hamleta. Książę pisze, że dostał się do pirackiej niewoli, natomiast Rosencrant i Guildenstern nadal płyną do Anglii. Wzywa Horacja, by jak najszybciej do niego przybył. Wcześniej jednak ma ułatwić dostarczenie listów od księcia do króla.
Scena siódma
Klaudiusz powiedział Laertesowi, że zabójcą jego ojca jest Hamlet. W czasie rozmowy zjawił się posłaniec, który dostarczył list od księcia. Klaudiusz przeczytał w nim, że Hamlet zawrócił z drogi do Anglii i niedługo przybędzie do zamku. Król postanowił, że najlepiej będzie skłonić księcia do pojedynku z Laertesem, ponieważ Hamlet bardzo lubi szermierkę i z pewnością zgodzi się na taką rywalizację. Laertes zaproponował, że umoczy koniec swej szpady w truciźnie, by mieć pewność, że książę umrze od najmniejszego zadraśnięcia. Klaudiusz miał przygotować zatruty napój, jeśliby Laertesowi nie udało się zranić Hamleta. Kiedy tak rozmawiali, przyszła do nich Gertruda z wieścią, że Ofelia utonęła. Laertes wpadł w rozpacz.
AKT V
Scena pierwsza
Dwóch grabarzy na cmentarzu kopie grób i rozmawia, że kobieta, która ma być w nim pochowana, musiała być wysokiego rodu, ponieważ pozwolono odprawić pogrzeb chrześcijański pomimo tego, iż dziewczyna się utopiła. Zjawia się Hamlet z Horacjem. Książę przypatruje się, jak grabarz wykopuje z ziemi czaszki i zastanawia się nad ludzkim przeznaczeniem. Horacjo mówi, że zbliża się jakiś orszak pogrzebowy, w którym idzie dwór. Hamlet wraz z przyjacielem ukrywają się. Kiedy Ofelia zostaje złożona do grobu, jej brat skacze za nią i rozpacza nad trumną. Hamlet przekonuje się, że to pogrzeb Ofelii, wybiega z ukrycia i także skacze do grobu. Laertes rzuca się na niego, jednak w końcu dworzanie ich rozdzielają. Horacjo zabiera księcia – razem odchodzą.
Scena druga
Hamlet opowiada Horacjowi, że w czasie podróży do Anglii zdobył listy królewskie, które Rosencrantz i Guildenstern mieli oddać władcy Anglii. Klaudiusz pisał w nich, że Hamlet ma zostać zabity. Książę zabrał oryginały i podłożył listy zawierające wyrok śmierci na Rosencrantza i Guildensterna. Następnie zjawia się Ozryk i powiadamia Hamleta, iż król założył się, że książę pokona Laertesa na trafienia w szermierce. Hamlet godzi się wziąć udział w pojedynku, jednak ma złe przeczucia. Po jednym z trafień Hamleta, królowa wypija za jego zdrowie zatrute wino przygotowane dla księcia. Walka trwa dalej i staje się coraz ostrzejsza. Laertes rani Hamleta zatrutym ostrzem, w zamieszaniu dochodzi do zamiany broni, po czym książę tą samą bronią rani Laertesa. Królowa osuwa się na ziemię, a Laertes wyznaje Hamletowi, że książę został oszukany przez króla. Hamlet rani Klaudiusza, by ten także zginął od trucizny. Horacjo chce popełnić samobójstwo, jednak Hamlet prosi go, by pozostał przy życiu i opowiadał o całej historii. W tym czasie nadciągają zwycięskie wojska Fortynbrasa. Książę norweski jest zdumiony tym, co widzi. Horacjo obiecuje, że wszystko mu opowie i że Hamlet przed śmiercią wyraził życzenie, by teraz on został władcą Danii. Fortynbras wydaje rozkaz, by zajęto się ciałem Hamleta tak, by wyrazić mu jak największy szacunek.
