"Giaur" jest powieścią poetycką, którą jej autor, George Gordon Noel Byron zadedykował Samuelowi Rogersowi. Utwór wydano w czerwcu 1813 roku i przynależy on do epoki romantyzmu. Byron nazywał "Giaura" wężowym poematem, ponieważ dokonywał w nim wielu poprawek, tak że ostateczna wersja była około 4 razy dłuższa od pierwotnej. Akcja powieści toczy się w Grecji między 1774 a 1797 rokiem i opowiada o miłości Giaura do Leili. W swojej powieści autor stworzył nowy typ bohatera, nazwanego od jego nazwiska byronicznym – oznacza on człowieka tajemniczego, uczuciowego, buntującego się przeciwko panującym zasadom, pewnego swych racji i tragicznego. Żywot lorda Byrona był bardzo burzliwy i powszechnie znany opinii publicznej, przed napisaniem dzieła spędził kilka lat na zwiedzaniu egzotycznych krajów, dlatego czytelnicy zinterpretowali "Giaura" jako autobiografię poety. Byron zmuszony był do napisania przedmowy, w której wyjaśnił, że historia wcale nie opowiada o nim, podał też czas i miejsce wydarzeń opisanych w utworze. Dodał, że usłyszał historię o Giaurze od wędrownego poety.
W „Giaurze” obserwujemy charakterystyczny dla powieści poetyckiej synkretyzm rodzajowy, polegający na złączeniu elementów epiki i liryki. Charakterystyczna dla epiki jest narracja i rozbudowane opisy, dla liryki podział utworu na wersy i strofy oraz charakterystyczny język i luźna kompozycja. Powieść podzielona jest na części o różnej objętości. Fabuła utworu jest niejasna, występują częste zwroty akcji, niechronologiczne pomieszanie różnych wydarzeń (inwersja czasowa, np. najpierw widzimy opis pustego domu Hassana, a później dowiadujemy się o śmierci Leili) i zmiany nastroju. Bohaterowie charakteryzowani są przez ich uczucia i myśli, nie przez ich czyny. Główny bohater jest silnie zindywidualizowaną jednostką, znajdującą się poza społeczeństwem i buntującą się przeciwko porządkowi świata. Jego losy rozgrywają się w Grecji, kraju obfitującym w piękne i nieznane Zachodniej Europie krajobrazy; dodatkowo panowanie Tureckie wprowadza obyczaje muzułmańskie, których opisy pojawiają się w utworze (np. prawo dotyczące cudzołóstwa lub opis święta bajram). W utworze znajdują się liczne opisy o charakterze retardacyjnym, przywołujące historię bohaterów lub miejsc, w których się znajdują. W wypowiedziach pojawiają się dygresje na tematy filozoficzne, np. Giaur przy opowiadaniu swojej historii prowadzi rozważania o naturze miłości.
Narratorów jest kilku, nie są wszechwiedzący, często oświadczają, że swe wiadomości usłyszeli od innych ludzi, ale nie są pewni ich prawdziwości. Narrator nie relacjonuje biernie wydarzeń, ale też ocenia i komentuje czyny bohaterów, zachowując do nich dystans. Zastosowanie kilku narratorów doprowadziło do silnego subiektywizmu – każdy opowiada wydarzenia z własnej perspektywy. Język postaci charakteryzuje duża ekspresja, mówią pod wpływem silnych emocji; występują słowa zaczerpnięte z języków orientalnych, np. basza, kindżał. Aura tajemniczości, typowa dla powieści poetyckiej, w "Giaurze" przejawia się w osobie tytułowego bohatera - nie wiadomo o nim praktycznie nic, nie znamy jego imienia ani nazwiska, nie wiemy, co przeżył. Akcja także jest osłonięta zasłoną tajemnicy - wielu faktów czytelnik musy się sam domyślić. Nastrój grozy buduje także to, że wiele wydarzeń ma miejsce nocą. Taka gra z odbiorcą jest typowa dla romantyzmu i stanowi element tak zwanej ironii romantycznej. Ma na celu pobudzenie wyobraźni czytelnika.
