"Bracia Karamazow" to powieść realistyczna Fiodora Dostojewskiego, której kompletne wydanie pojawiło się w listopadzie 1880 roku. Jest to ostatnie dzieło tego wielkiego rosyjskiego pisarza i jednocześnie uznawane bywa za szczytowy punkt jego twórczości.
Prace nad powieścią autor rozpoczął w kwietniu 1878 roku. Wpływ na kształt dzieła miało kilka czynników. Jedne z nich to nauki głoszone przez rosyjskiego filozofa tamtych czasów, Mikołaja Fiodorowicza Fiodorowa, który głosił swą wizję wiary chrześcijańskiej, w której odkupienie i zbawienie człowieka następuje wtedy, kiedy synowie naprawiają grzechy swoich ojców, co prowadzi do zjednoczenia ludzi. Dostojewski ukazał w swojej powieści sytuację odwrotną - synowie nie odkupują grzechów ojca, a mordują go.
Jeden z bohaterów nosi imię Alosza, które należało do syna autora dzieła. Trzyletni chłopiec zmarł w maju 1878 roku z powodu ataku epilepsji, zaś tę chorobę odziedziczył po swoim ojcu. Dostojewski uwiecznił go w postaci Aloszy Karamazowa, którego obdarzył wszystkimi cechami, jakie najbardziej cenił w ludziach. W latach 50 XIX wieku pisarz zesłany był na Syberię, gdzie poznał młodego człowieka, oskarżonego o zabójstwo swego ojca. Po dziesięciu latach Dostojewski dowiedział się, że ów człowiek był niesłusznie skazany. Pisarz wzorował na nim postać Dymitra Karamazowa.
Narrator powieści jest pierwszoosobowy i wszechwiedzący, jego słowa nie mówią tylko o wydarzeniach, a także o nim samym, niemalże czyniąc z niego autonomicznego bohatera. Często jego kwestie przeradzają się w słowo postaci, o których mówi. Zasvosowanie takiego typu narracji nadaje opowieści ton subiektywn. Dostojewski kreując swoich bhaterów obdarzył każdego z nmch indywidualnymi cechami, nie ~apominając o zróżnicowaniu ioh stylu wypowiedzi. Zdarza się
Prace nad powieścią autor rozpoczął w kwietniu 1878 roku. Wpływ na kształt dzieła miało kilka czynników. Jedne z nich to nauki głoszone przez rosyjskiego filozofa tamtych czasów, Mikołaja Fiodorowicza Fiodorowa, który głosił swą wizję wiary chrześcijańskiej, w której odkupienie i zbawienie człowieka następuje wtedy, kiedy synowie naprawiają grzechy swoich ojców, co prowadzi do zjednoczenia ludzi. Dostojewski ukazał w swojej powieści sytuację odwrotną - synowie nie odkupują grzechów ojca, a mordują go.
Jeden z bohaterów nosi imię Alosza, które należało do syna autora dzieła. Trzyletni chłopiec zmarł w maju 1878 roku z powodu ataku epilepsji, zaś tę chorobę odziedziczył po swoim ojcu. Dostojewski uwiecznił go w postaci Aloszy Karamazowa, którego obdarzył wszystkimi cechami, jakie najbardziej cenił w ludziach. W latach 50 XIX wieku pisarz zesłany był na Syberię, gdzie poznał młodego człowieka, oskarżonego o zabójstwo swego ojca. Po dziesięciu latach Dostojewski dowiedział się, że ów człowiek był niesłusznie skazany. Pisarz wzorował na nim postać Dymitra Karamazowa.
Narrator powieści jest pierwszoosobowy i wszechwiedzący, jego słowa nie mówią tylko o wydarzeniach, a także o nim samym, niemalże czyniąc z niego autonomicznego bohatera. Często jego kwestie przeradzają się w słowo postaci, o których mówi. Zasvosowanie takiego typu narracji nadaje opowieści ton subiektywn. Dostojewski kreując swoich bhaterów obdarzył każdego z nmch indywidualnymi cechami, nie ~apominając o zróżnicowaniu ioh stylu wypowiedzi. Zdarza się
