Pewnej nocy (po zakończeniu mocno zakrapianego przyjęcia) bohater jest prowadzony przez dwójkę przyjaciół do domu. Spacer po uśpionym Krakowie przypomina senną, szaro-zieloną wizję.
Przed oczami spacerowiczów migają szyldy sklepów (Kursy stenografii, rzeźnik, fryzjer, towary mieszane, mleko, sery), magazynów i kawiarni, przybierając nowy, magiczny wygląd. „Podróżnicy” docierają w pobliże domu „Pod Murzynami” i tam, pod samymi Sukiennicami poeta zauważa najprawdziwszą „zaczarowaną dorożkę”.
Bohaterowie zbliżają się do pojazdu. Poeta ma senną, groteskową wizję pięknego konia, woźnicy i pary Państwa Młodych wiezionych na ślub.
Tymczasem w jednej z krakowskich knajp trwa uczta. Dorożkarze pochyleni nad kuflami z piwem wznoszą toasty. Mistrz ceremonii opowiada o tym, że każde miasto posiada własną, magiczną „zaczarowaną dorożkę”.
Utwór podzielony jest na sześć części. W pierwszej podmiot liryczny opowiada o zasłyszanej pogłosce, jakoby jednemu z jego przyjaciół udało się zaczarować krakowskiego dorożkarza. Wystarczy pokazać woźnicy specjalną broszkę. Bohater przekonuje się jednak, że kwestia „oczarowania” nie jest tak prosta, jak się wydaje.
Pewnej nocy (po zakończeniu mocno zakrapianego przyjęcia) bohater jest prowadzony przez dwójkę przyjaciół do domu. Spacer po uśpionym Krakowie przypomina senną, szaro-zieloną wizję.
Przed oczami spacerowiczów migają szyldy sklepów (Kursy stenografii, rzeźnik, fryzjer, towary mieszane, mleko, sery), magazynów i kawiarni, przybierając nowy, magiczny wygląd. „Podróżnicy” docierają w pobliże domu „Pod Murzynami” i tam, pod samymi Sukiennicami poeta zauważa najprawdziwszą „zaczarowaną dorożkę”.
Bohaterowie zbliżają się do pojazdu. Poeta ma senną, groteskową wizję pięknego konia, woźnicy i pary Państwa Młodych wiezionych na ślub.
Tymczasem w jednej z krakowskich knajp trwa uczta. Dorożkarze pochyleni nad kuflami z piwem wznoszą toasty. Mistrz ceremonii opowiada o tym, że każde miasto posiada własną, magiczną „zaczarowaną dorożkę”.
