Gałczyński Konstanty Ildefons

Za debiut Gałczyńskiego uważa się wiersz „Wiatr w zaułku”, wydrukowany w 1923 roku na łamach czasopisma „Twórczość Młodej Polski”. Młody poeta związał się z grupą literacką „Kwadryga”, współpracował też z satyrycznym tygodnikiem „Cyrulik Warszawski”. 

W 1930 roku poślubił Natalię Awałow. W kolejnych latach Gałczyński pracował m.in. w Berlinie (jako attache kulturalny) i Wilnie. Do Warszawy powrócił w 1936 roku. Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska. Brał czynny udział w walkach, trafił też do niewoli radzieckiej (później do niemieckiego obozu jenieckiego). 

Po zakończeniu wojny przebywał m.in. w Brukseli i Rzymie. Po powrocie do Polski w 1946 roku nawiązał współpracę z takimi czasopismami jak: „Bluszcz”, „Tygodnik Powszechny”, „Odrodzenie”. Wiele utworów Gałczyńskiego powstawało podczas pobytu poety na Mazurach (słynna leśniczówka „Pranie” nad Jeziorem Nidzkim). Poeta zmarł 6 grudnia 1953 roku w Warszawie, pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Twórczość - najważniejsze dzieła

1929 – „Porfirion Osiełek czyli Klub Świętokradców”, „Koniec świata. Wizje świętego Ildefonsa czyli Satyra na Wszechświat”,
1931 – „Bal u Salomona”,
1934 – „Ludowa zabawa. Komiczniak poetycki”,
1948 – „Zaczarowana dorożka”,
1946 (do 1950) – cykl „Zielona Gęś”,
1949 – „Ślubne obrączki”,
1950 – „Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha”,
1951 – „Niobe”,
1952 – „Wit Stwosz”, „Kronika Olsztyńska”,
1953 – „Pieśni”,
1954 – „Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu”.