Rosyjski szlachcic i ziemianin, za zabójstwo żony skazany na katorgę drugiej kategorii (w Rosji istniały wówczas trzy kategorie katorgi – 1. kategoria: praca w kopalniach, 2. kategoria: praca w twierdzach, 3. kategoria: praca w fabrykach); po upływie dziesięcioletniej kary zamieszkał w miasteczku K., w charakterze osiedleńca. Zarabiał udzielając lekcji dzieciom i młodzieży. Po odbyciu kary zesłania miał około 35 lat, był więc jeszcze młodym człowiekiem, jednak wątłym, chudym i bladym, widać było, że przeszedł ciężkie chwile i był srodze doświadczony przez los.
Podczas katorgi ciągle obserwował współwięźniów, starał się wynieść jak najwięcej z ich zachowania, aby wiedzieć, jak dostosować się do nowego dlań otoczenia. Był jednak dla każdego uprzejmy i grzeczny, choć inni skazańcy traktowali go z dystansem ze względu na jego szlacheckie pochodzenie. Uważali, że nie jest jednym z nich. Przez cały okres pobytu na katordze udało mu się jednak zjednać sobie kilku współwięźniów, a pod koniec kary z każdym utrzymywał już przyjazne stosunki, gdyż więźniowie doszli ostatecznie do wniosku, że jest porządnym człowiekiem. Po wyjściu z katorgi unikał kontaktów z ludźmi, trudno mu było wrócić do normalnego życia. Ludzie mówili o nim, że jest odludkiem, ale że jest bardzo uczony i wiele czyta. Umarł w osamotnieniu. Gospodyni, u której wynajmował pokój opowiadała po jego śmierci, że „ prawie nigdy nic nie robił, miesiącami nie otwierał książki i nie brał pióra do ręki, za to po całych nocach przemierzał pokój wzdłuż i wszerz i wciąż o czymś myślał, a niekiedy rozmawiał sam ze sobą”. Pozostawił po sobie notatki ze wspomnieniami z katorgi.
