Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie, zginął 4 sierpnia 1944 w Powstaniu warszawskim. Jest przedstawicielem pokolenia Kolumbów – młodych narodzonych w w latach 1919 – 1922, którzy pełnoletniość osiągnęli w chwili wybuchu wojny. Doświadczenie wojny i okupacji stało się ich głównym przeżyciem pokoleniowym, rozstrzygającym o całym losie.
Należał do pokolenia, którego młodzież musiała szybko dorosnąć i dojrzeć, z powodu wybuchu II wojny światowej. Baczyński brał udział w tajnych kompletach na Uniwersytecie Warszawskim, ale porzucił studia, by zdobyć przeszkolenie bojowe w tajnej podchorążówce. Baczyński tworzył pod wpływem bieżących wydarzeń, ale jego utwory nie są pozbawione artystycznych środków wyrazu. Mimo że opisywał piękno w czasach, gdy nie istniało ono w otaczającym świecie, potrafił przywrócić je swoją poezją. Przed wybuchem wojny Baczyński doświadczył miłości, jego młoda żona Barbara również zginęła w powstaniu. Uczucie do żony Baczyński utrwalił w erotykach.
Baczyński jest przedstawicielem pokolenia katastrofistów, poetów, na oczach których dokonała się apokalipsa. Spełniona wizja zagłady widoczna jest w jego poezji. Chaos, jaki zapanował wokół poety znajduje odzwierciedlenie w środkach poetyckich charakterystycznych dla twórczości Baczyńskiego – metaforach, aluzjach, skrótach, przemilczeniach, symbolach. Tym jego poezja różniła się od poezji twórców, którzy go inspirowali, katastrofistów. Ci zagładę przewidywali , lecz jej nie doświadczyli . Kolejną charakterystyczną cechą twórczości Baczyńskiego jest styl wizjonerski. Najpopularniejszym motywem jest motyw wody.
W trakcie okupacji niemieckiej ukazały się następujące tomiki poezji Baczyńskiego:
- Zamknięty echem (lato 1940)
- Dwie miłości (jesień 1940)
- Wiersze wybrane (maj 1942)
- Arkusz poetycki Nr 1 (1944)
- Śpiew z pożogi (1944)
Wiele utworów ogłoszono w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły się także w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśni niepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942).
Należał do pokolenia, którego młodzież musiała szybko dorosnąć i dojrzeć, z powodu wybuchu II wojny światowej. Baczyński brał udział w tajnych kompletach na Uniwersytecie Warszawskim, ale porzucił studia, by zdobyć przeszkolenie bojowe w tajnej podchorążówce. Baczyński tworzył pod wpływem bieżących wydarzeń, ale jego utwory nie są pozbawione artystycznych środków wyrazu. Mimo że opisywał piękno w czasach, gdy nie istniało ono w otaczającym świecie, potrafił przywrócić je swoją poezją. Przed wybuchem wojny Baczyński doświadczył miłości, jego młoda żona Barbara również zginęła w powstaniu. Uczucie do żony Baczyński utrwalił w erotykach.
Baczyński jest przedstawicielem pokolenia katastrofistów, poetów, na oczach których dokonała się apokalipsa. Spełniona wizja zagłady widoczna jest w jego poezji. Chaos, jaki zapanował wokół poety znajduje odzwierciedlenie w środkach poetyckich charakterystycznych dla twórczości Baczyńskiego – metaforach, aluzjach, skrótach, przemilczeniach, symbolach. Tym jego poezja różniła się od poezji twórców, którzy go inspirowali, katastrofistów. Ci zagładę przewidywali , lecz jej nie doświadczyli . Kolejną charakterystyczną cechą twórczości Baczyńskiego jest styl wizjonerski. Najpopularniejszym motywem jest motyw wody.
W trakcie okupacji niemieckiej ukazały się następujące tomiki poezji Baczyńskiego:
- Zamknięty echem (lato 1940)
- Dwie miłości (jesień 1940)
- Wiersze wybrane (maj 1942)
- Arkusz poetycki Nr 1 (1944)
- Śpiew z pożogi (1944)
Wiele utworów ogłoszono w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły się także w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśni niepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942).
Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie, zginął 4 sierpnia 1944 w Powstaniu warszawskim. Jest przedstawicielem pokolenia Kolumbów – młodych narodzonych w w latach 1919 – 1922, którzy pełnoletniość osiągnęli w chwili wybuchu wojny. Doświadczenie wojny i okupacji stało się ich głównym przeżyciem pokoleniowym, rozstrzygającym o całym losie.
Należał do pokolenia, którego młodzież musiała szybko dorosnąć i dojrzeć, z powodu wybuchu II wojny światowej. Baczyński brał udział w tajnych kompletach na Uniwersytecie Warszawskim, ale porzucił studia, by zdobyć przeszkolenie bojowe w tajnej podchorążówce. Baczyński tworzył pod wpływem bieżących wydarzeń, ale jego utwory nie są pozbawione artystycznych środków wyrazu. Mimo że opisywał piękno w czasach, gdy nie istniało ono w otaczającym świecie, potrafił przywrócić je swoją poezją. Przed wybuchem wojny Baczyński doświadczył miłości, jego młoda żona Barbara również zginęła w powstaniu. Uczucie do żony Baczyński utrwalił w erotykach.
Baczyński jest przedstawicielem pokolenia katastrofistów, poetów, na oczach których dokonała się apokalipsa. Spełniona wizja zagłady widoczna jest w jego poezji. Chaos, jaki zapanował wokół poety znajduje odzwierciedlenie w środkach poetyckich charakterystycznych dla twórczości Baczyńskiego – metaforach, aluzjach, skrótach, przemilczeniach, symbolach. Tym jego poezja różniła się od poezji twórców, którzy go inspirowali, katastrofistów. Ci zagładę przewidywali , lecz jej nie doświadczyli . Kolejną charakterystyczną cechą twórczości Baczyńskiego jest styl wizjonerski. Najpopularniejszym motywem jest motyw wody.
W trakcie okupacji niemieckiej ukazały się następujące tomiki poezji Baczyńskiego:
- Zamknięty echem (lato 1940)
- Dwie miłości (jesień 1940)
- Wiersze wybrane (maj 1942)
- Arkusz poetycki Nr 1 (1944)
- Śpiew z pożogi (1944)
Wiele utworów ogłoszono w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły się także w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśni niepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942).
Należał do pokolenia, którego młodzież musiała szybko dorosnąć i dojrzeć, z powodu wybuchu II wojny światowej. Baczyński brał udział w tajnych kompletach na Uniwersytecie Warszawskim, ale porzucił studia, by zdobyć przeszkolenie bojowe w tajnej podchorążówce. Baczyński tworzył pod wpływem bieżących wydarzeń, ale jego utwory nie są pozbawione artystycznych środków wyrazu. Mimo że opisywał piękno w czasach, gdy nie istniało ono w otaczającym świecie, potrafił przywrócić je swoją poezją. Przed wybuchem wojny Baczyński doświadczył miłości, jego młoda żona Barbara również zginęła w powstaniu. Uczucie do żony Baczyński utrwalił w erotykach.
Baczyński jest przedstawicielem pokolenia katastrofistów, poetów, na oczach których dokonała się apokalipsa. Spełniona wizja zagłady widoczna jest w jego poezji. Chaos, jaki zapanował wokół poety znajduje odzwierciedlenie w środkach poetyckich charakterystycznych dla twórczości Baczyńskiego – metaforach, aluzjach, skrótach, przemilczeniach, symbolach. Tym jego poezja różniła się od poezji twórców, którzy go inspirowali, katastrofistów. Ci zagładę przewidywali , lecz jej nie doświadczyli . Kolejną charakterystyczną cechą twórczości Baczyńskiego jest styl wizjonerski. Najpopularniejszym motywem jest motyw wody.
W trakcie okupacji niemieckiej ukazały się następujące tomiki poezji Baczyńskiego:
- Zamknięty echem (lato 1940)
- Dwie miłości (jesień 1940)
- Wiersze wybrane (maj 1942)
- Arkusz poetycki Nr 1 (1944)
- Śpiew z pożogi (1944)
Wiele utworów ogłoszono w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły się także w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśni niepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942).
