Utwór to erotyk. Podmiotem lirycznym jest sam poeta. Obserwuje swoją żonę, gdy czesze włosy przed lustrem. W onirycznym opisie poeta porównuje ciało żony do gwiazd i księżyca. Opisuje ukochaną używając jasnych barw i słownictwa kojarzącego się ze światłością – iskry, biały pył. Mnogość dynamicznych czasowników (nalewa, zapełnia, prześlizną, płynąc) sprawia, że wypowiedź poety jest płynna, jedno porównanie przechodzi w drugie.
W utworze występują metafory („szklane ciało”, „listki snu'), porównania („łasice się prześlizną/jak snu puszyste listki”), przerzutnia („Więc ma Barbara srebrne/ ciało(…)”).
W utworze występują metafory („szklane ciało”, „listki snu'), porównania („łasice się prześlizną/jak snu puszyste listki”), przerzutnia („Więc ma Barbara srebrne/ ciało(…)”).
Utwór to erotyk. Podmiotem lirycznym jest sam poeta. Obserwuje swoją żonę, gdy czesze włosy przed lustrem. W onirycznym opisie poeta porównuje ciało żony do gwiazd i księżyca. Opisuje ukochaną używając jasnych barw i słownictwa kojarzącego się ze światłością – iskry, biały pył. Mnogość dynamicznych czasowników (nalewa, zapełnia, prześlizną, płynąc) sprawia, że wypowiedź poety jest płynna, jedno porównanie przechodzi w drugie.
W utworze występują metafory („szklane ciało”, „listki snu'), porównania („łasice się prześlizną/jak snu puszyste listki”), przerzutnia („Więc ma Barbara srebrne/ ciało(…)”).
W utworze występują metafory („szklane ciało”, „listki snu'), porównania („łasice się prześlizną/jak snu puszyste listki”), przerzutnia („Więc ma Barbara srebrne/ ciało(…)”).
