Utwór jest rozmową poety z samym sobą. Podmiot liryczny czuje się osamotniony pośród strug padającego deszczu. Czeka na odmianę losu, ale przewiduje, że padający deszcz wszystko zniszczy.
Ilustrowana jest tu apokalipsa spełniona – wojna. Wojna która, jak przewiduje podmiot liryczny odbierze mu bliskich i jego świat. Podmiot przewiduje „Zostanę sam. Ja sam i ciemność”.
W utworze przestrzeń się rozpływa, zamazuje, łączy dzięki mnogości dynamicznych czasowników ( przejdą, zetną, omyje, pokryje). Zacierają się granice świata – obrazuje to katastrofę. Świadczy o niej również nadchodząca ciemność. Deszcz jako świadek katastrofy, nawet po jej nadejściu będzie padał. W utworze występują onomatopeje („szary szum”), metafory („jeziora żalu”), anafory i paralelizm składniowy („I to, że miłość, a nie taka,/ i to, że nie dość cios bolesny”).
Charakterystyczny dla Baczyńskiego motyw wody jest w tym utworze wszechobecny poprzez nagromadzenie wyrazów związanych z wodą (deszcz, jeziora, wody, krople, studnie).Ilustrowana jest tu apokalipsa spełniona – wojna. Wojna która, jak przewiduje podmiot liryczny odbierze mu bliskich i jego świat. Podmiot przewiduje „Zostanę sam. Ja sam i ciemność”.
W utworze przestrzeń się rozpływa, zamazuje, łączy dzięki mnogości dynamicznych czasowników ( przejdą, zetną, omyje, pokryje). Zacierają się granice świata – obrazuje to katastrofę. Świadczy o niej również nadchodząca ciemność. Deszcz jako świadek katastrofy, nawet po jej nadejściu będzie padał. W utworze występują onomatopeje („szary szum”), metafory („jeziora żalu”), anafory i paralelizm składniowy („I to, że miłość, a nie taka,/ i to, że nie dość cios bolesny”).
Utwór jest rozmową poety z samym sobą. Podmiot liryczny czuje się osamotniony pośród strug padającego deszczu. Czeka na odmianę losu, ale przewiduje, że padający deszcz wszystko zniszczy.
Ilustrowana jest tu apokalipsa spełniona – wojna. Wojna która, jak przewiduje podmiot liryczny odbierze mu bliskich i jego świat. Podmiot przewiduje „Zostanę sam. Ja sam i ciemność”.
W utworze przestrzeń się rozpływa, zamazuje, łączy dzięki mnogości dynamicznych czasowników ( przejdą, zetną, omyje, pokryje). Zacierają się granice świata – obrazuje to katastrofę. Świadczy o niej również nadchodząca ciemność. Deszcz jako świadek katastrofy, nawet po jej nadejściu będzie padał. W utworze występują onomatopeje („szary szum”), metafory („jeziora żalu”), anafory i paralelizm składniowy („I to, że miłość, a nie taka,/ i to, że nie dość cios bolesny”).
Charakterystyczny dla Baczyńskiego motyw wody jest w tym utworze wszechobecny poprzez nagromadzenie wyrazów związanych z wodą (deszcz, jeziora, wody, krople, studnie).Ilustrowana jest tu apokalipsa spełniona – wojna. Wojna która, jak przewiduje podmiot liryczny odbierze mu bliskich i jego świat. Podmiot przewiduje „Zostanę sam. Ja sam i ciemność”.
W utworze przestrzeń się rozpływa, zamazuje, łączy dzięki mnogości dynamicznych czasowników ( przejdą, zetną, omyje, pokryje). Zacierają się granice świata – obrazuje to katastrofę. Świadczy o niej również nadchodząca ciemność. Deszcz jako świadek katastrofy, nawet po jej nadejściu będzie padał. W utworze występują onomatopeje („szary szum”), metafory („jeziora żalu”), anafory i paralelizm składniowy („I to, że miłość, a nie taka,/ i to, że nie dość cios bolesny”).
