Utwór obfituje w liczne formy archaiczne: fonetyczne (np. „pirwy”, „jimię”, „bych”, „wczera”), leksykalne (np. „smętek”, „halerze”, „zatworzony”) i fleksyjne („mieci” zamiast mieć, „umrzeci”). Napisany został wierszem zdaniowym (wers jest równy zdaniu), intonacyjnym.
Ważną figurą stylistyczną jest tu kontrast pomiędzy wizją nieba i piekła. Ponadto występują znaczące epitety („fałszywy świat”, „Bogu skąpy”, „złe duchy”) oraz apostrofy – umierający zwraca się do własnej duszy i do Chrystusa, do niego z kolei przemawia anioł.
Podniosły nastrój tekstu podkreślają liczne wykrzyknienia i anaforyczne powtórzenia istotnych kwestii. Pieśń jest zbudowana z krótkich zdań, zawiera dużą ilość czasowników, które dynamizują utwór.
Utwór ma budowę stroficzną i charakter monologowo-dialogowy. Podmiotem lirycznym tekstu jest człowiek, który na łożu śmierci uświadamia sobie własne grzechy i pragnie pojednać się z Bogiem. Wiersz posiada wyrazistą kompozycję – każda ze strof rozpoczyna się kolejną literą alfabetu. Mamy tu do czynienia ze zwrotkami czterowersowymi. Ponadto występuje paralelizm składniowy w postaci refrenicznych powtórzeń najważniejszych motywów.
Utwór obfituje w liczne formy archaiczne: fonetyczne (np. „pirwy”, „jimię”, „bych”, „wczera”), leksykalne (np. „smętek”, „halerze”, „zatworzony”) i fleksyjne („mieci” zamiast mieć, „umrzeci”). Napisany został wierszem zdaniowym (wers jest równy zdaniu), intonacyjnym.
Ważną figurą stylistyczną jest tu kontrast pomiędzy wizją nieba i piekła. Ponadto występują znaczące epitety („fałszywy świat”, „Bogu skąpy”, „złe duchy”) oraz apostrofy – umierający zwraca się do własnej duszy i do Chrystusa, do niego z kolei przemawia anioł.
Podniosły nastrój tekstu podkreślają liczne wykrzyknienia i anaforyczne powtórzenia istotnych kwestii. Pieśń jest zbudowana z krótkich zdań, zawiera dużą ilość czasowników, które dynamizują utwór.
