Duże zamieszanie wprowadza do ich życia przybycie gości – panny Agaty i jej pupilków (Mikado i Tiuzdejka). Ich obecność, a także typowo miejskie maniery denerwują i prowokują Puca i Bursztyna do ataku. Jak się jednak okazuje, uprzedzenia wobec gości nie do końca były uzasadnione. Choć Tiuzdejek rzeczywiście pozostaje do końca tchórzliwym pupilkiem swojej pani, to jednak w Mikadzie zachodzi zmiana – dojrzewa, staje się bardziej męski i odważny, nie jest też już tak wyniosły jak na początku, odnajduje radość w zwykłej zabawie z innymi zwierzętami. Mikado ma poza tym silny charakter i jest bardzo uczuciowy (przywiązuje się do Krysi i nie chce jej opuścić). Wielką dzielnością wykazał się, gdy stanął do walki ze sforą rozwydrzonych psów. Swoją odwagą wzbudził podziw innych zwierząt i został przez nie przyjęty do swojego grona i zaakceptowany. Inne zwierzęta doceniły go i dostrzegły w nim towarzysza godnego wspólnej zabawy.
Powieść pokazuje więc, że pozory są mylne i niekiedy bywają bardzo zawodne. Przed wydaniem o kimś ostatecznego osądu należy tę osobę dobrze poznać i postarać się ją zrozumieć. Czyjś wygląd czy pochodzenie jak również maniery czy w ogóle cała powierzchowność mogą być mylne i prowadzić nas do niewłaściwych wniosków i ocen.
Nie powinniśmy też kategorycznie odcinać się od osób, których jeszcze do końca nie poznaliśmy. Ważne, by dać drugiemu człowiekowi szansę, by sam się przed nami odsłonił i by miał okazję pokazać nam, jaki jest naprawdę.
Bohaterami powieści „Puc, Bursztyn i goście” są przede wszystkim zwierzęta, obdarzone jednak ludzkimi cechami charakteru, mające swoje przekonania, maniery i indywidualne podejście do życia.
