„Pigmalion” to najsłynniejszy dramat Goerge'a Bernarda Shawa, wystawiony po raz pierwszy w 1913 roku. Opiera się on na motywie zaczerpniętym z mitu o Pigmalionie, artyście, który zapragnął ożywić wykonane przez siebie dzieło. Dramat opowiada o profesorze fonetyki Henrym Higginsie, który zakłada się z pułkownikiem Pickeringiem o to, iż uda mu się prostą kwiaciarki, Elizy, posługującą się akcentem z biednych dzielnic Londynu, przemienić w prawdziwą damę poprzez nauczenie jej poprawnej wymowy. Cel udaje się osiągnąć po sześciu miesiącach ciężkiej pracy. Po przyjęciu u ambasadora, zakończonym sukcesem, główna bohaterka kłóci się z Higginsem. Utwór posiada otwarte zakończenie i nie wiadomo, jakiego wyboru dokona Eliza Doolittle – czy wyjdzie za zakochanego w niej Freddy'ego, biednego dżentelmena, czy też powróci do Higginsa i Pickeringa. Dzieło Shawa zostało adaptowane w formę musicalu „My Fair Lady”, w którego filmowej wersji zagrała Audrey Hepburn, oraz kilkakrotnie ekranizowane w różnych formach, z których jedną z najbardziej znanych jest film „Edukacja Rity” z Michaelem Canem.
W dramacie irlandzkiego pisarza pojawiają się liczne onomatopeje, co ma związek z tematem utworu i zainteresowaniem głównego bohatera ludzkimi akcentami. Słowa bywają zapisane fonetycznie, przez co na pierwszy rzut oka wydają się niezrozumiałe i dopiero po ich przeczytaniu na głos odbiorca może zrozumieć, co oznaczają. Autor chciał przez to przybliżyć odbiorcy sposób mówienia bohaterów, który trudno byłoby sobie wyobrazić, gdyby ich kwestie zapisał w sposób zwyczajny, umieszczając jedynie w didaskaliach informacje co do akcentu, jakim się posługiwali. Same didaskalia są już bardzo rozbudowane, czasem zajmują większą część strony i służą wprowadzeniu do akcji bądź opisaniu tego, co dzieje się po zakończeniu jakiejś rozmowy. W dramacie występują liczne sceny zbiorowe, kilkukrotne zmiany miejsca akcji, a jej czas roztacza się na przełomie kilku miesięcy, dlatego nie ma tutaj mowy o zachowaniu zasady trzech jedności. Nie występuje zasada decorum – niektórzy bohaterowie posługują się potocznym językiem, kontrastując z obecnymi w tych samych scenach przedstawicielami klas wyższych, mówiących w odpowiedni dla nich sposób. Główna bohaterka, Eliza Doolittle, używa przekleństwa, co zwłaszcza szokowało odbiorców. Shaw charakteryzuje postaci dramatu nie tylko przez ich wygląd i zachowanie, ale także sposób, w jaki się wypowiadają. Profesor Higgins mówi nawet, iż sposób mówienia może powiedzieć o człowieku więcej, niż jego wygląd czy zachowanie, ponieważ wielu ludzi potrafi zdobyć majątek i zmienić swoje maniery, jednak nie potrafią sami pozbyć się naleciałości akcentów z podrzędnych miast.
Bogactwo językowe czyni „Pigmaliona” interesującą pozycją dla wszystkich tych, którzy interesują się językiem angielskim, jednak aby w pełni je poznać, konieczne jest przeczytanie dramatu w oryginale, ponieważ niemożliwe jest wierne oddanie sposobów wypowiedzi bohaterów przez przetłumaczenie ich na język polski.
