Charakterystyka Elizy Doolittle
Eliza Doolittle jest główną postacią żeńską w dramacie George'a Bernarda Shawa, zatytułowanym „Pigmalion”. Utwór nawiązuje do mitu o rzeźbiarzu, który wykonał statuę kobiety tak pięknej, iż zakochał się w niej i poprosił bogów, by ją ożywili. Profesor Higgins jest odpowiednikiem Pigmaliona. Z materiału, jakim jest biedna kwiaciarka, Eliza Doolittle, tworzy damę, posługując się nauką fonetyki zamiast dłutem. Kiedy jednak Pigmalion i jego ukochana Galatea połączyli się ze sobą w miłości, Higgins i Eliza nie robią tego, gdyż oboje są na to zbyt dumni.
Dziewczyna po raz pierwszy pojawia się na kartach utworu jako kwiaciarka, która w deszczową noc chroni się pod portykiem kościoła w Covent Garden. Ponieważ sprzedawanie kwiatów to jej jedyny sposób zarabiania na życie, próbuje znaleźć klientów pośród zebranych tam ludzi. Staje się obiektem zainteresowania profesora Higginsa, który notuje każde jej słowo, ponieważ jego pasją jest fonetyka, a razem z nią ludzkie akcenty i dialekty. Eliza obawia się, że profesor jest zamaskowanym policjantem, który chce oskarżyć ją o wyłudzanie pieniędzy, a zapisując jej słowa zbiera dowody, dlatego broni się i powtarza, że jest dobrą dziewczyną. Dostaje od Higginsa garść pieniędzy, które stanowczo przewyższają jej dzienne zarobki. Eliza pod wpływem słów profesora postanawia udać się do niego na lekcje, aby nauczyć się ładnie mówić, by dostać pracę w kwiaciarni.
Prosta, młoda dziewczyna, pochodzi z klasy robotniczej z północno-zachodniej części Londynu. Jest biedna i zdana tylko na siebie, ponieważ rodzina wyrzuciła ją z domu, kiedy uznała, że jest już dorosła i może sama zarabiać. Jej ojciec jest pijakiem i bohaterka nie chce mieć z nim nic
