wspólnego. Zamieszkuje ponury pokój w Angel Court na Drury Lane, w którym jedynymi ozdobami są dwie kolorowe strony, wydarte z czasopisma. Nic dziwnego, że pragnie ona odmienić swój los. Jej marzenia o poprawie życia wydają się przyziemne, jednak świadczą o tym, iż potrafi ona myśleć realnie. Wie, że nie zostanie księżniczką i nie pozna księcia na białym koniu, który ofiaruje jej wielkie bogactwa, dlatego chce tylko nauczyć się mówić tak, by mogła pracować w sklepie. Kiedy Higgins obraża ją, chce zrezygnować z tego pomysłu i odejść, ale perspektywa czekoladek, których na pewno nie jadła zbyt wiele podczas swego życia, nakazuje jej zostać. Dziewczyna staje się przedmiotem zakładu, w myśl którego Higgins ma nauczyć ją takiej wymowy, by uszła za księżniczkę podczas balu u ambasadora.
Eliza jest bardzo skromną dziewczyną, o czym świadczy jej zażenowanie na widok swojego ciała w lustrze. Posiada niewielką wiedzę, bazującą najczęściej na historiach zasłyszanych od sąsiadów. Jednak jest ona bystra, inteligentna i szybko się uczy. Po ciężkich miesiącach nauki mówi i zachowuje się jak prawdziwa dama, jednak jej maniery należy przypisywać nauce pułkownika Pickeringa, a nie profesora Higginsa. Eliza sama przyznaje, że to dzięki pułkownikowi mogła się zmienić, ponieważ dał jej poczucie godności, kiedy nazwał ją panną Doolittle. Po zakończeniu eksperymentu czuje się zagubiona, ponieważ nie wie, co ją teraz czeka. Nie może wrócić do sprzedawania kwiatów na ulicy, a niczego innego nie potrafi, więc pozostaje jej tylko dobrze wyjść za mąż, a więc sprzedać samą siebie. Ponieważ Higgins się jej nie oświadcza, a robi to Freddy Eynsford Hill, oznajmia ona, iż wyjdzie za tego młodzieńca. Odgraża się, że teraz ona będzie uczyła fonetyki i będzie w tym lepsza od Higginsa,
