Krasicki posługuje się tym samym stylem i tymi samymi motywami tematycznymi, które zastosował w swoich satyrach. Mamy tu do czynienia z licznymi apostrofami, służącymi nakreśleniu portretu społeczeństwa.
Utwór posiada kompozycję szkatułkową – na początku i na końcu mówi się o celu tworzenia satyry i jej znaczeniu. Ponadto tekst został napisany na zasadzie rozprawki, ponieważ otwiera go uogólnienie, które następnie ulega uszczegółowieniu.
Ważną rolę w budowaniu obrazu społeczeństwa odgrywają tu figury takie, jak symetria i kontrast. Ponadto mamy do czynienia z ciętym dowcipem i ironią. Krasicki posługuje się także hiperbolą, wyolbrzymiając pozorne „zalety” rodaków. Stosuje również liczne pytania retoryczne, wyliczenia na zasadzie antytezy oraz niedopowiedzenie.
„Palinodia” Krasickiego pod względem stylistycznym stanowi antyfrazę, a więc tekst, którego sens dosłowny jest zaprzeczeniem sensu ukrytego. Początkowe słowa utworu: „Na co pisać satyry? Choć się złe zbyt wzniosło,/Przestańmy. Świat poprawiać – zuchwałe rzemiosło” - są tak naprawdę przewrotną prowokacją. Zapowiedź schlebiania społeczeństwu okazuje się jego krytyką.
Krasicki posługuje się tym samym stylem i tymi samymi motywami tematycznymi, które zastosował w swoich satyrach. Mamy tu do czynienia z licznymi apostrofami, służącymi nakreśleniu portretu społeczeństwa.
Utwór posiada kompozycję szkatułkową – na początku i na końcu mówi się o celu tworzenia satyry i jej znaczeniu. Ponadto tekst został napisany na zasadzie rozprawki, ponieważ otwiera go uogólnienie, które następnie ulega uszczegółowieniu.
Ważną rolę w budowaniu obrazu społeczeństwa odgrywają tu figury takie, jak symetria i kontrast. Ponadto mamy do czynienia z ciętym dowcipem i ironią. Krasicki posługuje się także hiperbolą, wyolbrzymiając pozorne „zalety” rodaków. Stosuje również liczne pytania retoryczne, wyliczenia na zasadzie antytezy oraz niedopowiedzenie.
