Zenon Ziembiewicz – główna postać powieści, źródło większości wydarzeń i poglądów w niej wyrażonych. Nakreślony został jako osoba pełna sprzeczności, zdolna i mająca w życiu określone cele. Ziembiewicz studia ukończył w Paryżu. Zmiana perspektywy na wielkomiejską i nowoczesną budzi w nim mieszane uczucia w stosunku do rodziny i miejsca, w którym się wychował. Zenon był synem zubożałego szlachcica Waleriana, kochankiem Justyny Bogutówny, mężem Elżbiety Bieckiej.
Jego kariera po powrocie z Francji biegnie od stanowiska redaktora naczelnego „Niwy”, gdzie jego charakter poddany jest poważnej próbie, do prezydenckiego stołka. Zenon Ziembiewicz jawi się jako istota w gruncie rzeczy poczciwa, choć zbyt słaba, by odeprzeć pokusy czyhające na niego w postaci kobiety i władzy. Ma na swoim koncie czyny, o których dobru lub złu rozstrzygnąć jest bardzo trudno. Nie do końca jasne są jego motywacje i intencje. Poza tym, że uwikłany jest w towarzyskie protekcje, ma też plany prawdziwie szlachetne, które się jednak nie zawsze udają.
Główny bohater powieści chciał wieść życie porządne i różne od życia swojego ojca, okazało się jednak, że zbyt mocno określony został przez miejsce i czas dzieciństwa oraz młodości.
