Wiersz pod względem gatunkowym należy do poezji melicznej, jest to tak zwana carmina, a więc pieśń, oda. Wyznacznikiem gatunku jest tu stroficzna i zrytmizowana budowa utworu. Widać wyraźnie rozbudowaną partię błagalną – poeta prosi Apollina o łaskę dla siebie. Najważniejszą figurą poetycką organizującą cały tekst jest więc apostrofa o charakterze inwokacji. Oprócz apostrofy inną figurą kontaktu pełniącą funkcję impresywną jest pytanie retoryczne.
Leksyka tekstu obfituje w zwroty wyszukane. Mowa tu o „kości indyjskiej” czy „łozach kaleńskich”. Kunsztowne określenia służą do wyliczenie bogactw i przyjemności, których poeta nie potrzebuje. Mamy tu do czynienia z kontrastem pomiędzy obfitością dóbr, jakie mogą być dostępne dla artysty a jego skromnością.
Sam Apollin jest traktowany przez podmiot liryczny z wielkim szacunkiem, o czym świadczy zastosowanie peryfrazy (dokładnie antonomazji): „syn Latony” zamiast określenia „Apollo”. Poeta podkreśla tym samym boskość Apolla, do którego nie chce się zwracać w sposób bezpośredni. Warto również zwrócić uwagę, że hymn posiada kompozycję klamrową – rozpoczyna go i kończy motyw prośby do boga.
Wiersz pod względem gatunkowym należy do poezji melicznej, jest to tak zwana carmina, a więc pieśń, oda. Wyznacznikiem gatunku jest tu stroficzna i zrytmizowana budowa utworu. Widać wyraźnie rozbudowaną partię błagalną – poeta prosi Apollina o łaskę dla siebie. Najważniejszą figurą poetycką organizującą cały tekst jest więc apostrofa o charakterze inwokacji. Oprócz apostrofy inną figurą kontaktu pełniącą funkcję impresywną jest pytanie retoryczne.
Leksyka tekstu obfituje w zwroty wyszukane. Mowa tu o „kości indyjskiej” czy „łozach kaleńskich”. Kunsztowne określenia służą do wyliczenie bogactw i przyjemności, których poeta nie potrzebuje. Mamy tu do czynienia z kontrastem pomiędzy obfitością dóbr, jakie mogą być dostępne dla artysty a jego skromnością.
Sam Apollin jest traktowany przez podmiot liryczny z wielkim szacunkiem, o czym świadczy zastosowanie peryfrazy (dokładnie antonomazji): „syn Latony” zamiast określenia „Apollo”. Poeta podkreśla tym samym boskość Apolla, do którego nie chce się zwracać w sposób bezpośredni. Warto również zwrócić uwagę, że hymn posiada kompozycję klamrową – rozpoczyna go i kończy motyw prośby do boga.
