Oda „Do Apollina” to utwór błagalny i autotematyczny. Podmiotem lirycznym jest tu poeta, który w dniu święta bóstwa prosi je o błogosławieństwo. Apollo to patron liryki i poetyckiego natchnienia, stąd ma on szczególne znaczenie dla Horacego. Poeta podkreśla swoją skromność, pokazuje bowiem, że nie potrzebuje żadnych bogactw materialnych. Rezygnuje z rolniczych płodów ziemi, stad bydła i wspaniałych kosztowności. Wszystkie te dobra pozostawia dla ludzi innych profesji – rolników, właścicieli winnic i kupców. Mamy tu zatem do czynienia z postawą poprzestawania na małym:
(...) mnie do życia starczą
oliwki lekkie ślazy i cykoria.
Ważnymi wartościami okazują się natomiast zdrowie i zachowanie jasności umysłu aż do późnej starości. Dla poety bardzo istotne jest również natchnienie, pragnie on by wena twórcza sprzyjała mu aż do podeszłego wieku. Wymowny symbol natchnienia w wierszu to lutnia. O nią przede wszystkim zabiega Horacy. W tym sensie oda „Do Apollina” posiada również wymiar autoteliczny – poeta wypowiada się o swojej własnej kondycji i wyjawia co jest dla niego najdroższe.
Oda „Do Apollina” to utwór błagalny i autotematyczny. Podmiotem lirycznym jest tu poeta, który w dniu święta bóstwa prosi je o błogosławieństwo. Apollo to patron liryki i poetyckiego natchnienia, stąd ma on szczególne znaczenie dla Horacego. Poeta podkreśla swoją skromność, pokazuje bowiem, że nie potrzebuje żadnych bogactw materialnych. Rezygnuje z rolniczych płodów ziemi, stad bydła i wspaniałych kosztowności. Wszystkie te dobra pozostawia dla ludzi innych profesji – rolników, właścicieli winnic i kupców. Mamy tu zatem do czynienia z postawą poprzestawania na małym:
(...) mnie do życia starczą
oliwki lekkie ślazy i cykoria.
Ważnymi wartościami okazują się natomiast zdrowie i zachowanie jasności umysłu aż do późnej starości. Dla poety bardzo istotne jest również natchnienie, pragnie on by wena twórcza sprzyjała mu aż do podeszłego wieku. Wymowny symbol natchnienia w wierszu to lutnia. O nią przede wszystkim zabiega Horacy. W tym sensie oda „Do Apollina” posiada również wymiar autoteliczny – poeta wypowiada się o swojej własnej kondycji i wyjawia co jest dla niego najdroższe.
