Mit o Dedalu i Ikarze został w wierszu Herberta odwrócony. To Ikar jest tym twardo stąpającym po ziemi realistą, który bezustannie zwraca się ku pewnemu gruntowi: „Oczy jak dwa kamienie wracają prosto do ziemi”. Ikar tęskni nawet za cierpieniem, nieodłącznie towarzyszącym życiu na ziemi: „nogi drętwieją i tęsknią do kolców i ostrych kamieni”. Nie sprawia mu radości snucie marzenia i bujanie w obłokach: „nie mogę patrzeć się w słońce tak jak ty patrzysz się ojcze (…) Ramiona bolą ojcze od tego bicia w próżnię”. Dedal z kolei jest w utworze przedstawiony jak marzyciel, spoglądający na świat oczyma artysty:
„ziemia jest misą cieni Patrz tutaj grają kolory
pył się unosi znad morza dymy idą ku niebu
z najszlachetniejszych atomów układa się teraz tęcza”.
Stara się zaszczepić w synu miłość do marzeń, chce aby ten oderwał się od spraw ziemskich i oddał fantazjom, dzięki którym życie jest piękniejsze i znośniejsze. Przez projektowanie marzeń Dedal rozumie poezję, która pozwala dostrzegać piękno. Skrzydła to proces tworzenia, który pozwala artyście wznieść się ponad codzienność. Równocześnie napomina syna, by mimo wszystko nie zapomniał się w akcie twórczym: „Idź synku naprzód a pamiętaj że idziesz a nie latasz, skrzydła są tylko ozdobą a ty stąpasz po łące”. Wreszcie to przyziemność stała się przyczyną upadku Ikara, który przez cały czas był „zatopiony cały w ciemnych promieniach ziemi”.
Ikar nie potrafił się zapomnieć, oderwać od rzeczywistości – nie potrafił być poetą. To właśnie w poezji podmiot liryczny, komentujący upadek Ikara, widzi możliwość przetrwania na ziemi, gdzie życie pełen jest smutku i cierpienia. Mówi:
„Istota rzeczy jest w tym aby nasze serca
które toczy ciężka krew
napełniły się powietrze”.
