Stwierdza, że:
„może chodzi teraz
na długich promieniach
odzianych w szare pończochy
z ogromną siatką
i zieloną skrzynią
wesoło dyndającą z tyłu”.
Jeśli zaś „nie poszedł do góry”, były uczeń widzi go w każdym napotkanym na leśnej ścieżce żuku, któremu kłania się i delikatnie przenosi go w bezpieczne miejsce.
Dorosły człowiek wspomina czasy szkolne. Nie potrafi sobie przypomnieć twarzy nauczyciela biologii, ale dokładnie pamięta jak wyglądały prowadzone przez niego lekcje. Przypomina sobie szczegóły wyglądu nauczyciela – że był wysoki, nosił złoty łańcuszek, popielaty surdut i krawat. Wprowadzał uczniów w tajemniczy świat przyrody, potrafił ich zainteresować nawet życiem pantofelka, pokazał jak z kasztana wyrasta kiełek. Nauczyciela zabiłi w drugim roku wojny „łobuzy od historii”. Bohater wiersza zastanawia się co nauczyciel robi, jeśli poszedł do nieba?
Stwierdza, że:
„może chodzi teraz
na długich promieniach
odzianych w szare pończochy
z ogromną siatką
i zieloną skrzynią
wesoło dyndającą z tyłu”.
Jeśli zaś „nie poszedł do góry”, były uczeń widzi go w każdym napotkanym na leśnej ścieżce żuku, któremu kłania się i delikatnie przenosi go w bezpieczne miejsce.
