Bogurodzica to wzór modlitwy, w której wierny lud, nie pomija tak ważnego poświęcenia dla ludzkości, jak śmierć na krzyżu Syna Bożego. Ludzie kierujący swoje słowa do Maryi oddają się jej pod opiekę wierząc, iż wyprosi Ona potrzebne im łaski u Swojego Syna, któremu starają się poprzez swoje nienaganne życie, być wiernymi. Odwołanie do Adama to symbol głębokiej wiary i chęci do nawrócenia i jednocześnie deklaracja wierności Bogu. Pieśń tą można nazwać pieśnią dziękczynno-błagalną. Jest ona także wyrazem głębokich uczuć religijnych. Współcześnie jest śpiewana między innymi w Częstochowie na Jasnej Górze w czasie adoracji wizerunku Matki Bożej w głównej kaplicy. Bogurodzica jako utwór literacki posiada ogromne znaczenie w historii literatury, gdyż jest ona traktowana jako zabytek literatury polskiej ze względu na ogromną liczbę występujących w niej archaizmów:
leksykalne (przestarzałe wyrazy)
leksykalne (przestarzałe wyrazy)
- dziela - dla
- bożyc - syn Boga
- Gospodzin - Pan
- zbożny - dostatni
- przebyt - bytowanie, istnienie
- rodzica - matka
słowotwórcze (przestarzały sposób tworzenia wyrazów)
- Bogurodzica - matka Boga, już w XV w. mówiło się matka (kogo?) Boga, a nie matka (komu?) Bogu
fleksyjne (dawne końcówki odmiany wyrazów)
- raczy - racz
- zyszczy - pozyskaj
- spuści - ześlij
rzeczowniki zawierają dawną końcówkę wołacza -y, -i
składniowe (nieużywany sposób łączenia wyrazów w zdaniu)
- Bogiem sławiena - sławiona przez Boga
fonetyczne (dawny sposób wymawiania wyrazów)
- Krzciciela - Chrzciciela
