Bajka w czasach Ignacego Krasickiego (epoka oświecenia) była gatunkiem, który cieszył się sporą popularnością. Dawała możliwość realizowania oświeceniowego postulatu, zgodnie z którym nauka powinna dokonywać się przez rozrywkę. Gatunek ten należy zatem do literatury dydaktycznej i moralizatorskiej, chociaż jego stałym elementem jest komizm.
Bajka występuje w dwu odmianach: epigramatycznej (wywodzącej się jeszcze od starożytnego autora – Ezopa) oraz narracyjnej (rozpowszechnionej przez oświeceniowego pisarza La Fontaine’a). Pierwsza jest bardzo zwięzłym zilustrowaniem wybranego problemu, mającym swój wyraz najczęściej w kilku wersach, druga natomiast cechuje się dłuższą formą i bardzo często ma postać krótkiego, jednowątkowego opowiadania.
Ignacy Krasicki, któremu bardzo bliskie były ideały oświecenia, za pomocą bajek piętnował wady narodowe i osobiste Polaków. W 1779 roku wydał zbiór bajek, w dużej części epigramatycznych, zatytułowany „Bajki i przypowieści”. Po śmierci Krasickiego ukazał się drugi zbiór jego autorstwa „Bajki nowe”.
Bajka występuje w dwu odmianach: epigramatycznej (wywodzącej się jeszcze od starożytnego autora – Ezopa) oraz narracyjnej (rozpowszechnionej przez oświeceniowego pisarza La Fontaine’a). Pierwsza jest bardzo zwięzłym zilustrowaniem wybranego problemu, mającym swój wyraz najczęściej w kilku wersach, druga natomiast cechuje się dłuższą formą i bardzo często ma postać krótkiego, jednowątkowego opowiadania.
Ignacy Krasicki, któremu bardzo bliskie były ideały oświecenia, za pomocą bajek piętnował wady narodowe i osobiste Polaków. W 1779 roku wydał zbiór bajek, w dużej części epigramatycznych, zatytułowany „Bajki i przypowieści”. Po śmierci Krasickiego ukazał się drugi zbiór jego autorstwa „Bajki nowe”.
Bajka w czasach Ignacego Krasickiego (epoka oświecenia) była gatunkiem, który cieszył się sporą popularnością. Dawała możliwość realizowania oświeceniowego postulatu, zgodnie z którym nauka powinna dokonywać się przez rozrywkę. Gatunek ten należy zatem do literatury dydaktycznej i moralizatorskiej, chociaż jego stałym elementem jest komizm.
Bajka występuje w dwu odmianach: epigramatycznej (wywodzącej się jeszcze od starożytnego autora – Ezopa) oraz narracyjnej (rozpowszechnionej przez oświeceniowego pisarza La Fontaine’a). Pierwsza jest bardzo zwięzłym zilustrowaniem wybranego problemu, mającym swój wyraz najczęściej w kilku wersach, druga natomiast cechuje się dłuższą formą i bardzo często ma postać krótkiego, jednowątkowego opowiadania.
Ignacy Krasicki, któremu bardzo bliskie były ideały oświecenia, za pomocą bajek piętnował wady narodowe i osobiste Polaków. W 1779 roku wydał zbiór bajek, w dużej części epigramatycznych, zatytułowany „Bajki i przypowieści”. Po śmierci Krasickiego ukazał się drugi zbiór jego autorstwa „Bajki nowe”.
Bajka występuje w dwu odmianach: epigramatycznej (wywodzącej się jeszcze od starożytnego autora – Ezopa) oraz narracyjnej (rozpowszechnionej przez oświeceniowego pisarza La Fontaine’a). Pierwsza jest bardzo zwięzłym zilustrowaniem wybranego problemu, mającym swój wyraz najczęściej w kilku wersach, druga natomiast cechuje się dłuższą formą i bardzo często ma postać krótkiego, jednowątkowego opowiadania.
Ignacy Krasicki, któremu bardzo bliskie były ideały oświecenia, za pomocą bajek piętnował wady narodowe i osobiste Polaków. W 1779 roku wydał zbiór bajek, w dużej części epigramatycznych, zatytułowany „Bajki i przypowieści”. Po śmierci Krasickiego ukazał się drugi zbiór jego autorstwa „Bajki nowe”.
