Aleksander Minkowski – biografia
Aleksander Minkowski urodził się 27 lutego 1933 roku w Warszawie. Prozaik, autor książek dla młodzieży, scenarzysta telewizyjny oraz reportażysta. W latach 1939-1946 przebywał wraz z rodzicami na zesłaniu w ZSRR.
Ukończył filologię rosyjską na Uniwersytecie Warszawskim. W tygodniku „Świat” pracował jako reportażysta w latach 1958 – 1961. Współpracował tam m.in. z Kazimierzem Dziewanowskim, z którym opublikował „5000 km przyszłości”, czyli tom reportaży z ZSRR. Do Stanów Zjednoczonych wyjechał w 1969 roku i pozostał tam do 1972 roku. Pracował jako wykładowca literatury polskiej na Columbia University w Nowym Jorku.
Na wiceprezesa warszawskiego Związku Literatów Polskich został wybrany w latach 70. Od roku 1982 do 1987 był redaktorem tygodnika „Tu i teraz”. Był również redaktorem naczelnym dwutygodnika „Skandale”, a później „Nowe Skandale” i „Bez Pardonu”. Współpracował także m.in. z „Pokoleniem”, „Współczesnością”, „Walką Młodych”, „Kulturą” i „Literaturą Radziecką”. Był współautorem scenariusza do serialu telewizyjnego „Dyrektorzy”.
Od roku 1984 do 1986 był członkiem Narodowej Rady Kultury, natomiast od 1987 do 1993 został prezesem polskiej sekcji Światowej Rady Książki dla Młodych. Od 1967 do 1990 roku był członkiem PZPR – Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Obecnie mieszka w Warszawie i jest prezesem zarządu Fundacji Korczakowskiej „Odrodzenie”.
Aleksander Minkowski otrzymał wiele nagród. W 1958 roku dostał Warszawską Nagrodę Literacką Młodych za nowelę „Jeden wieczór w Łosiewie. W 1959 roku otrzymał Nagrodę Wydawnictwa Łódzkiego w konkursie na powieść współczesną za „Nigdy na świecie”. W 1976 za serial „Dyrektorzy” dostał Zespołową nagrodę państwową II stopnia. Również w 1976 roku za serial „Dyrektorzy” – Złoty Ekran tygodnika „Film”. Tego samego roku, także za ten serial otrzymał Kowadło Kuźnicy Krakowskiej. W 1978 dostał Grand Prix Festiwalu Filmowego w Olsztynie za film „Wysoka Góra”. Kolejną Nagrodę – Orle Pióra, która była przyznawana przez dwutygodnik „Płomyk” (numer 16) dostał w 1978 roku. Nagrodę Prezesa Rady Ministrów otrzymał w 1978 roku
Charakterystyka twórczości
Aleksander Minkowski debiutował w 1956 roku jako prozaik na łamach tygodnika „Przegląd Kulturalny”. W 1958 roku wydał książkę „Błękitna miłość’, a w 1959 – „Nigdy na świecie” oraz „Wahania”. Oprócz tych wymienionych wydał wiele utworów pisanych prozą, są to m.in.: „Czterdziestu na górze” (1961), „Wielki poker” (1961), „Urlop na Tahiti” (1962), „Wyznania odszczepieńca” (1963), „Przygoda nad jeziorem czyli skarb hrabiego Grotta” (1964), „, „Niezwykłe lato Izydora i spółki”( 1969), Podróż na wyspę Borneo” (1969), „Pojedynek z Johnem” (1970), „Major opóźnia akcję” (1970), „Prywatna rozmowa” (1971), „Ząb Napoleona” (1971), „Szaleństwo Majki Skowron” (1972), „Vanesca z hotelu Manhattan” (1976), „Grażyna” (1977), „Układ krążenia” (1978), „Dowód tożsamości” (1981), „Odmieniec” (1982), „Madonna w lustrze” (1983), „Bella, dziewczyna z gwiazd” (1984), „Zmartwychwstanie Pudrycego” (1984), „Dolina Światła” (1985), „Zdrady miłosne” (1988), „Wyspa szatana” (1988), „Sekrety prominentów” (1990), „Zakładnik szaleńca” (1990), „Czarny granit” (2000), „W niełasce u Pana Boga” (2006), „Encyklopedia nastolatki” (2008).
Wraz z Kazimierzem Dziewanowskim wydał w 1961 roku „5000 km przyszłości”, a w 1960 wraz z Eugeniuszem Kabatcem „Strefę neutralną”.
Opublikował również cykl „Tropiciele złoczyńców’, na który składają się książki: „Marta Patton i ostatnia wola William Samsona”, „Marta Patton i gang Belzebuba”, „Marta Patton Kapłanka Miłości”, „Marta Patton i Klinika Cudów”, „Marta Patton i Amulet Szczęścia”, „Marta Patton i klątwa Jokasty”, „Marta Patton i Miecz Zagłady”, „Marta Patton kapłanka arcydzieł”, „Marta Patton i Uzdrowiciel z Bombaju”, „Marta Patton i Złoty papirus”. Niektóre książki z tej serii opublikował pod pseudonimem Alex Hunter.
Aleksander Minkowski jest także autorem scenariuszy filmowych i telewizyjnych, takich jak „Kardiogram” (1961), który powstał na podstawie powieści „Nigdy na świecie”, „Gruby” (1972), „Dyrektorzy” (1975), „07 zgłoś się” (1976), odcinek 1 „Major opóźnia akcję”, na podstawie powieści „Major opóźnia akcję”, „Próba ognia” (1976), „Szaleństwo Majki Skowron” (1976), „Układ krążenia” (1976), „Zielona miłość” (1978), „Przyjaciele” (1979), „Szwedzi w Warszawie” (1992).
Napisał również trzy sztuki teatralne. Wraz z Eugeniuszem Kabatcem stworzył w 1959 roku sztukę „Fałszerz i jego córka”, która została wystawiona w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach, a wyreżyserował ją Jerzy Jarocki. W 1969 powstała sztuka „Szkoła tańców”, która została opublikowana w miesięczniku „Dialog” w sierpniu 1969 roku. Sztuka „Fenomen” została napisana w 1981 roku, a jej premiera miała miejsce w teatrze w Wałbrzychu.
