„Słoniową miał głowę i nogi słoniowe
i kły z prawdziwej kości słoniowej
I trąbę, którą wspaniale kręcił,
Wszystko słoniowe – oprócz pamięci”
Jednym słowem idealny słoń, któremu niestety szwankuje pamięć. Kolejny zabieg, dzięki któremu wiersz staje się zabawny, jest nadanie cech ludzkich zwierzętom - zamiast zwykłej rodziny w tekście występuje rodzina słoni. Dzięki temu autor uzyskuje komiczny efekt. „Słonia Trąbalskiego” można porównać z innym wierszem Tuwima, w którym pojawia się motyw zapominania; jest nim „Pan Hilary”.
Tam przedmiotem komizmu są zabiegi tytułowego bohatera, próbującego znaleźć okulary, które przez cały czas miał na nosie. Podmiot liryczny opisuje coraz bardziej dramatyczne starania pana Hilarego aż do niespodziewanej puenty. W „Słoniu Trąbalskim” puenta jest nie tak szczęśliwa, wada pana Trąbalskiego okazała się tak poważna, że nie pomogła kuracja, zaaplikowana przez kowala.
