Wiersze dla dzieci - Analiza i interpretacja - "Lokomotywa"

Wiersz „Lokomotywa” po raz pierwszy ukazał się w 1936 roku, w tygodniku „Wiadomości Literackie”. Wiele wskazuje na to, że Julian Tuwim napisał go nie dla dzieci, a dla dorosłych. Największym walorem wiersza są jego walory dźwiękonaśladowcze -  imitujące ruch i dźwięki wydawane przez lokomotywę. Utwór - szczególnie w drugiej części - jest onomatopeją, czyli figurą retoryczną, polegającym na takim zastosowaniu wyrazów, by imitowały dźwięki, wydawane przez pędzący pociąg:
„I dudni, i stuka, łomocze i pędzi,
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
(...)
Do taktu turkoce i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to.
(...)
Że pędzi, że wali, że bucha buch, buch?
To para gorąca wprawiła to w ruch”

Tuwim słynął z uwielbienia do zabawy słowem, w „Lokomotywie” osiągnął mistrzostwo w swojej pasji. Jednocześnie dał upust zainteresowaniu futuryzmem - prądem literackim sławiącym miasta, maszyny, industrializację. Futuryści zachwycali się zapachem spalin przejeżdżających aut i tworzyli słowne łamańce. Podobne zabawy słowem uwielbiał Tuwim, którym dawał upust nie tylko w swoich wierszach, ale i w poematach czy tekstach kabaretowych.