Przedmiotem wiersza są wspomnienia związane z ukochaną matką. Poeta przywołuje kolejne obrazy, wizje matki wprowadzającej go w świat. Ona pierwsza pokazała dziecku księżyc, śnieg i deszcz. Jej twarz, gesty i sposób bycia kojarzy się dorosłemu już synowi z blaskiem gwiazd i białym żaglem na jeziorze. Wspomnienie matki powraca nocą w blasku lampy, podczas leśnych spacerów i szumu wiatru. Jej postać wyłania się z blasku świątecznych lampek i bieli śniegu. Matka to ta, która ukazała piękno świata, która pocieszała i czekała na powrót syna do domu. W ostatniej części wiersza Podmiot liryczny wyznaje, że chciałby ponownie ujrzeć, powrócić do bezpiecznego świata, w którym ona jeszcze żyła („Idę do ciebie. W twoją zieleń”).
Podmiot liryczny pierwszoosobowy (liryka bezpośrednia) występuje w roli syna wspominającego swoją matkę. Poeta przywołuje kolejne wspomnienia związane z postacią ukochanej, bliskiej osoby. Przywołuje obrazy, dźwięki, opisuje wygląd matki, jej stroje i sposób zachowania. Kilkakrotnie zwraca się bezpośrednio do matki („Idę do ciebie”), niektóre uwagi kieruje do czytelnika, zwracając mu uwagę na uniwersalne piękno matczynej miłości.
Przedmiotem wiersza są wspomnienia związane z ukochaną matką. Poeta przywołuje kolejne obrazy, wizje matki wprowadzającej go w świat. Ona pierwsza pokazała dziecku księżyc, śnieg i deszcz. Jej twarz, gesty i sposób bycia kojarzy się dorosłemu już synowi z blaskiem gwiazd i białym żaglem na jeziorze. Wspomnienie matki powraca nocą w blasku lampy, podczas leśnych spacerów i szumu wiatru. Jej postać wyłania się z blasku świątecznych lampek i bieli śniegu. Matka to ta, która ukazała piękno świata, która pocieszała i czekała na powrót syna do domu. W ostatniej części wiersza Podmiot liryczny wyznaje, że chciałby ponownie ujrzeć, powrócić do bezpiecznego świata, w którym ona jeszcze żyła („Idę do ciebie. W twoją zieleń”).
