Utwór jest swoistym hołdem złożonym własnej matce (i każdej kobiecie, która doświadczyła macierzyństwa). „Spotkanie…” to sentymentalne wspomnienie dzieciństwa i pierwszych kroków stawianych w świecie. Matka spełnia rolę przewodniczki i nauczycielki odkrywającej przed dzieckiem piękno otaczającego świata. Matka to emocje, dobro i jedyne w swoim rodzaju poczucie bezpieczeństwa. Dla poety postać matki uosabia piękno i poezję. Wspomnienie o niej wywołuje natchnienie i chęć spisania swoich przeżyć.
Utwór składa się z sześciu nieregularnych strof (nieregularny układ wersów i rymów). Każda z nich stanowi oddzielną część tematyczną. Porównania („mały jak muszelka”), metafory („możeś jest południową godziną / mazur pszczół w złotych sierpnia pokojach”), pytania retoryczne („Wczoraj szpilkę znalazłem w trzcinach od włosów. Czy to nie twoja?”), wyliczenia („W twoją zieleń,/ I w twoje śniegi. I w twój wiatr”) – to najczęściej występujące w utworze środki stylistyczne.
Utwór jest swoistym hołdem złożonym własnej matce (i każdej kobiecie, która doświadczyła macierzyństwa). „Spotkanie…” to sentymentalne wspomnienie dzieciństwa i pierwszych kroków stawianych w świecie. Matka spełnia rolę przewodniczki i nauczycielki odkrywającej przed dzieckiem piękno otaczającego świata. Matka to emocje, dobro i jedyne w swoim rodzaju poczucie bezpieczeństwa. Dla poety postać matki uosabia piękno i poezję. Wspomnienie o niej wywołuje natchnienie i chęć spisania swoich przeżyć.
