Mały Książę to chłopiec-wędrowiec, dziecko-mędrzec. Róża, która zamieszkuje jego planetę, wypełnia mu uczuciowy świat, ale Książę czuje się samotny. Cierpliwie ogląda zachody słońca, bo piękno przynosi mu ulgę w smutku. Chłopiec dba także, żeby na asteroidzie B-612 nie wykiełkował baobab, który – wielki – doprowadziłby do zniszczenia świata chłopca.
Książe nie ufa róży do końca. Wybiera się w podróż, żeby dowiedzieć się czegoś o świecie. Spotyka różne typy ludzkie, niektóre go zniechęcają, inne fascynują. Kluczowa jednak jest postać Pilota. To właśnie z nim chłopiec się zaprzyjaźnia i opowiada mu swoją historię. Znamienną metaforą jest to, że gdy mężczyzna potrzebuje wody, chłopiec prowadzi go do studni, a gdy wątpi w ludzi, pojawia się ktoś, kto potrafi dostrzec na jego obrazku z dzieciństwa to, co rzeczywiście narysował.
Innym ważnym wydarzeniem jest dla chłopca spotkanie z lisem. Lis, zwykle chytry i przebiegły, tym razem uczy przyjaźni i odpowiedzialności. Tłumaczy mu jego relacje z różą, uświadamia jak ważna jest ona dla niego. Inne róże nie mają znaczenia, ich liczebność i sama obecność (której wcześniej Mały Książę zaledwie się domyślał) tylko potwierdzają wyjątkowość tej jednej Róży.
Najtrudniejszy i najbardziej tajemniczy jest moment rozstania Księcia z Pilotem. Z jednej strony oboje zostają ocaleni: Pilot wraca do domu, chłopiec – do Róży, tyle że przez śmierć. To jest jego droga powrotu. Odleciał w gwiazdy, wraz z narysowaną przez Pilota owieczką. Sam Pilot niepokoił się, bo nie dorysował paska do kagańca zwierzęcia, a więc w każdej chwili coś może się wydarzyć.
